Deze recensie zal ik beginnen met het uitleggen van het principe achter deze film. Dit is vergelijkbaar met dat in The Blair Witch Project. Ofwel, na een schokkende gebeurtenis wordt een camera teruggevonden, waarna de kijker op deze beelden kan zien wat er gebeurd is. In het geval van Cloverfield betreft dit een grote ramp in New York City. De eerste camerabeelden zijn van defensie, welke aangeven dat de camera gevonden is in Central Park. Vervolgens wordt er overgegaan naar beelden van een verliefd stelletje. Deze vormen een rode draad door het verhaal, maar zijn absoluut niet de hoofdmoot. Ze dienen om het (vrij matige) verhaal enige diepgang te geven. Hier zal ik je niet teveel mee lastig vallen. Wel met de actie en de andere beelden op de camera. Goed dan, het verhaal.....
Rob Hawkins heeft een goede baan in Japan gekregen. Zijn beste vrienden besluiten daarom een afscheidsfeest voor hem te organiseren. Het feest wordt door Hud vastgelegd op video, zodat Rob in Japan de beelden van zijn vrienden nog eens kan bekijken. Wanneer een aantal gasten op het balkon staan, vindt er een grote ontploffing in de haven plaats. Niet veel later stort een aantal gebouwen in en vliegt het hoofd van het Vrijheidsbeeld de straat door. In paniek rent men de straat op en slaat op de vlucht. Niet veel later begint het leger met de evacuatie van de stad. Uit nieuwsbeelden blijkt dat er een soort Godzilla-achtig wezen de stad is binnengedrongen. Deze spawnt bovendien kleinere insecten de stad in die willekeurig mensen aanvallen en opeten. Rob, Hud en een groep anderen krijgen tijdens de evacuatie een telefoontje van Beth, de scharrel van Rob. Zij zit vast in een gebouw, waarop men besluit haar te redden. Deze actie slaagt, maar de stad ontvluchten is nu onmogelijk. Het Amerikaanse leger heeft besloten New York plat te bombarderen. De groep moet nu zien te overleven tussen de monsters en de bommen.
De hierboven gemaakte vergelijking met The Blair Witch Project gaat enkel op voor het principe van de camera. Verder zijn verhaal en setting volledig anders. Echt origineel is Cloverfield dus niet, hoewel het typisch zo'n film is die je uit wilt kijken om te weten wat er aan de hand is. De speelduur is aan de korte kant en dat werkt hier in het voordeel. De regisseur slaagt er namelijk niet in om de spanning echt over te brengen en de karakters tot leven te brengen. Meeleven met de hoofdpersonen lukt dan ook niet. Hierdoor zit je de film uit zonder enige emotie te voelen. Dit is het grote gebrek van deze film, die verder niet slecht is en een enigszins vernieuwend recept weet neer te zetten. Het einde laat voldoende ruimte voor een vervolg. Gezien het succes van Cloverfield zal dat er vast wel van komen. Een aantal gebreken zal dan recht gebreid moeten worden. Wellicht dat er dan wel over een kleine sensatie gesproken kan worden.
