Laat ik met de deur in huis vallen. Dit is een film die onsamenhangend is, slecht geacteerd en een regisseur had die het waarschijnlijk geen drol interesseerde. Wanted Johnny Texas is een draak van een film. Zelfs een twaalfjarige zonder plan, maar met een camera, zou in Ponypark Slagharen een betere western kunnen opnemen dan de Italiaanse cineast Emimmo Salvi hier heeft gedaan. Kwaliteit is daarentegen niet immer een doorslaggevende factor qua vermaak. Integendeel; het hier gebodene is wel zó slecht dat er pluspunten aan te pas komen. Lang niet genoeg pluspunten, maar dat terzijde.
Titelpersonage Johnny Texas is een behoorlijke eikel, ook al kreeg ik sterk de indruk dat er getracht werd sympathie voor hem op te wekken. Waar Johnny mee bezig is... tsja, ik weet het eerlijk gezegd niet precies. Het is allemaal zo slecht uitgevoerd. Hoe dan ook, waar het op neerkomt is dat Johnny, een gezochte crimineel, een veilige doorgang moet zien te vinden voor een koets. In de mix zijn verder een undercover agente en een belachelijke slechterik. Vul de rest zelf maar in...
Fernando Sancho is de man die Johnny continu de hand boven het hoofd houdt. Voor de verandering is zijn haar rood geverfd; vrij lachwekkend. Monika Brugger speelt de, zogenaamd vastberaden, agente die een teringeind reist om ontstekingsmechanismen te brengen voor explosieven. Deze worden vervolgens nooit gebruikt. Tsja, het slaat allemaal nergens op. En dan wordt ze ook nog eens verliefd op de man die ze moet inrekenenen... Dus waarom zou deze recensie wél ergens op moeten slaan? Dat zou de prent immers te veel eer aan doen. Het vermakelijkste is de buitensporig ridicule slechterik O'Connor, gespeeld door Howard Ross. Zijn personage schiet of mept iedereen neer die ook maar iets van een mening heeft die afwijkt van de zijne.
Het is eigenlijk huilen met de pet op, dit spaghetti-vehikel. Het leidt negens toe en je vraagt je af waarom zulke rotzooi gemaakt werd. Qua niveau hoort dit echt bij het slechtste dat het westerngenre heeft te bieden. Gelukkig is het zo dat de slechtheid, in dit geval, met zich meebrengt dat er nog wat te lachen valt. Vooral het einde waarin Johnny (James Newman) herhaaldelijk Monika Brugger tegen de kont trapt is te achterlijk voor woorden. Maar ook het veelvuldige gebruik van, op dat moment reeds 50 a 60 jaar achterhaalde fast motion, bedoeld om de actiescènes te verbeteren werkt danig op de lachspieren. Dit soort domheid heeft de film veel, maar genoeg voor een voldoende mijnerzijds is het bij lange na niet.
