John D'Angelo is een simpele kruidenier in een klotebuurt alwaar het gespuis welig tiert. Als bij een roofoverval een vinger van John's moeder wordt afgehakt -er zat een ring aan- dan slaan bij John de stoppen lichtelijk door. Hij gaat iets doen aan het tuig dat de sfeer verpest in zijn buurt. John richt een patrouille (lees:knokploeg) op en weet met harde hand de buurt een beetje veiliger te maken. Al snel is John de held van de buurt. Een politieke carrière lonkt...
Af en toe krijg je bij deze film het idee dat hij serieus bedoeld is, maar dat gevoel maakt dan meestal weer snel plaats voor de ware exploitation-beleving. Je kent het wel: Lachwekkend machogedoe, buitensporige geweldsscènes en afgezaagde plotwendingen die enkel dienen om de hoofdpersoon nog pissiger te maken dan dat hij al was,Gelukkig maar, want op quasi ethische- en morele vraagstukken zit ik echt niet wachten wanneer ik naar een film (als deze) kijk. Die vraagstukken vallen met een beetje fantasie wel te ontwaren in dit werkje van Lewis Teague, maar dat terzijde. De film weet met zijn Death Wish-achtige scenario nauwelijks indruk te maken en Tom Skerritt mag de pistolen van Charles Bronson nog niet poetsen, doch qua uitvoering kan Death Vengeance er zeker mee door. Tevens is de sporadische humor te pruimen. Nochtans is hier zeker geen sprake van een onontdekt juweeltje. Daarvoor is de originaliteit toch echt te ver te zoeken.
