In de hoerenkast van Madame Colette wordt een van de werkneemsters het hoofd ingeslagen met een lamp. Deze moord zal wel het werk zijn geweest van haar laatste klant, een verwarde en aggressieve kerel, zo is de redenering. Deze man wordt dan ook veroordeeld tot de dood middels guillotine. Hij weet echter te ontsnappen om, hoe ironisch, tijdens zijn vluchtpoging op een motor te worden onthoofd; door een laadklep van een vrachtwagen nota bene.
Er worden echter nieuwe, gerelateerde, moorden gepleegd. Zo verliest ook de lieftallige Rosalba Neri letterlijk haar hoofd, worden er verscheidene kelen doorgesneden en wordt er een man aan een zwaard geregen. Het is aan rechercheur Pontaine om er speculaas van te maken...
 

 

Binnen één seconde speelduur flikkert er iemand van de Eiffeltoren. Het blijkt de werkelijke dader van de moorden te zijn. Wat volgt is een onsamenhangende, maar beslist niet saaie, reconstructie.
De man die de moorden onderzoekt wordt gespeeld door Robert Sacchi, 'the man with Bogart's face'. Het is dat ik de film nuchter bekeek, anders zou ik zweren dat er een giallo bestond met Bogey. De Engelse stem die aan zijn personage is gegeven lijkt dan ook op dat van Bogart, terwijl de naam van het karakter in verscheidene landen diens naam meekreeg. Een beetje verneukeratief kun je de marketing wel noemen; maar ik maal er niet om. Hoewel de film nauwelijks om de rechercheur draait, doet Sacchi het niet eens zo slecht.

 

 

Als je de cast bekijkt is het genieten geblazen voor de liefhebber van Europese cultcinema. Peter Martell schmiert er op los als psychopaat, Anita Ekberg is de hoerenmadam, en Gordon Mitchell heeft een geinige cameo in huis. De dames zien er verder niet verkeerd uit en laten zich vaak van hun beste kant zien, al had ik wel zonder de aanblik van vrouwelijk okselhaar gekund. Maar ja, we praten over de jaren '70, dus op die slak zal ik niet teveel zout leggen. Bovendien brengt dat tijdvak tevens de politieke incorrectheid met zich mee, waarmee filmmakers destijds nog weg konden komen. En laat dat nu net hetgeen zijn dat een van de grootste bronnen van vermaak is in het geval van deze giallo.
 

 

Casa d'appuntamento biedt redelijk wat seks en bloederig geweld. Toch is de film wat dat betreft niet het meest sleazy wat je op giallogebied zult tegenkomen. Een film als Strip Nude For Your Killer bijvoorbeeld doet het in dat licht beter. Bovendien hebben we hier te maken met een goedkope film die niet al te inventief is. Behoudens de vreemde behoefte van de regisseur om moordscènes te herhalen in verschillende kleurstellingen, kon ik geen spectaculaire vondsten ontwaren. Dit is op zich ook niet nodig, maar had het slappe scenario enigszins kunnen compenseren. Vooral de afgezaagde aap die uit de mouw komt is wat dat betreft lachwekkend te noemen. Toch kom ik tot de slotsom dat ik me met deze film om allerlei (verkeerde) redenen nauwelijks heb verveeld. En dat is best goed voor een slechte film.