Ergens op een eiland ligt het kasteel van de dood, althans zo luidt de bijnaam van wat een vrouwengevangenis blijkt te zijn. Een akela zwaait er de scepter en de plaatselijke gouverneur heeft ook wat in de melk te brokkelen. De man vertoeft graag in de gevangenis, daar hij er makkelijk vrouwen kan oppikken.
Hoe dan ook, de omstandigheden zijn niet al te top in deze faciliteit. Af en toe gaat er namelijk een gevangene dood, wegens gebrek aan medische hulp. Er komt een vrouw, type Florence Nightingale, om de boel te inspecteren. De vrouw is echter veel te humaan en heeft van de praktijk in de gevangenis weinig kaas gegeten. De akela en de gouverneur zijn haar bovendien liever kwijt dan rijk. Ondertussen plant een drietal gevangen een ontsnapping, om aan de andere kant van het eiland bij een haven te geraken. De vrouwen krijgen hierbij hulp van een mannelijke gevangene; er bevindt zich tevens een mannengevangenis even verderop. Andere mannelijke gevangen hebben echter het verstand in de broek, hetgeen een hachelijk avontuur oplevert. En dan is er tevens de gouverneur die de plannen lijkt te doorzien...
 

 

De internationale titel van deze film belooft maar liefst 99 vrouwen, dus ik ging er eens goed voor zitten. Met smeerpijp Jesus Franco in de regiestoel zou het, wat seks en naakt betreft, bovendien wel goed moeten komen. Helaas kwam ik wat dat betreft ietwat bedrogen uit. De film lijkt de pretenties te hebben van een oprecht gevangenisdrama. De film oogt daarenboven zelfs stijlvol; een vreemde gewaarwording. De misstanden in de gevangenis worden belicht, alsmede wat cat fights en andersoortig gerollebol van de dames. Het wordt allemaal wat tam gebracht. Dit geldt voor de softerotische scènes, maar ook voor het geweld, dat tegenwoordig waarschijnlijk al geschikt zou zijn voor mensen van 12 jaar. Op zich vind ik het niet erg dat ik iets anders kreeg dan ik verwachtte. Bovendien is de film kwalitatief bezien, in positieve zin, ook anders dan ik vooraf dacht. Helaas is het echter zo dat de prent, mede daar de scherpe rand ontbreekt, op een gegeven moment indut.
 

 

Gelukkig is er aantal zaken goed aan deze film. Allereerst is er de Italiaanse schone Rosalba Neri, die doet waar ze goed in was; sexy wezen. Voorts herbergt de film een aantal fraaie flashbacks, die eigenlijk de beste scènes van de film vormen. Hierin wordt duidelijk waarom een aantal vrouwen in de gevangenis zit. De fragmenten hebben voor het verhaal niet bijster veel nut, maar worden gestyleerd gebracht en bevatten tevens de meeste actie. Tot slot is het themalied het vermelden waard: Lekker catchy.
Al met al is de film het bekijken zeker wel een keer waard, doch ik had liever iets meer exploitatiefs gezien. En eigenlijk gewoonweg iets met meer pit. 99 Women blijkt een opvallend tamme film te zijn, iets te tam voor een film van Jess Franco.