Bill Maher is stand-up comedian en televisiepresentator. Daarnaast is hij ook nog overtuigd atheïst. Met dat laatste als overtuiging en het eerste als zijn wapen, gaat hij in deze documentaire op kruistocht tegen alles wat religieus is. De opzet is vrij simpel. Maher raakt in gesprek met een religieuze fanatiekeling en probeert deze onder de tafel te lullen. Hierbij heeft hij de vervelende eigenschap zijn gesprekspartners vrijwel nooit uit te laten praten. Maher wil erg graag zijn eigen mening opleggen en laat hierdoor dus geen ruimte voor een weerwoord. Bovendien heeft hij een erg makkelijke weg bewandeld bij de keuze van zijn slachtoffers. Dit betreffen voor het overgrote deel namelijk fanatici, die niet meer helemaal met geest en gedachte in de moderne maatschappij leven. Dat Maher zijn opponenten er dus regelmatig uitpraat en weet te provoceren is eigenlijk geen kunst en wekt geen verbazing.
Na een dergelijk interview zien we Maher in zijn auto zitten, alwaar hij zijn gesprekspartners nog even extra belachelijk maakt. Voor de camera, buiten beeld van zijn slachtoffers is dit nogal laf. Hij had ook een echte vent kunnen zijn en sommige van zijn uitspraken recht in hun gezicht kunnen doen. Gelukkig beschikt Maher wel degelijk over een komisch talent, waardoor Religulous bij tijd en wijle toch behoorlijk vermakelijk is. Het volk dat hij voor zijn camera heeft is bovendien het meest dankbare slachtoffer voor een goede dosis humor. Hierbij wordt overigens geen religie geschuwd, hoewel de focus duidelijk op ‘Amerikaanse’ religies ligt. Christenen, moslims, joden en mormonen zijn de voornaamste bron bron van Mahers kritiek.
De toon is continu licht van aard, met tussendoor wat interessante anti-religieuze en historische feitjes. Pas in de laatste vijf minuten gaat Maher volledig los en waarschuwt hij zijn kijkerspubliek voor de gevaren van georganiseerde religie. De boodschap van zijn film is dezelfde als die van Richard Dawkins, maar wordt minder droog gebracht. Toch is deze documentaire niet volledig overtuigend en daaraan heeft Maher zelf schuld. Het gemak waarmee hij zijn gesprekspartners wegzet als een stelletje achterlijke ridiculen getuigt van weinig respect en doet bovendien vermoeden dat de enige manier waarop hij het debat kan winnen de weg van de grootste mond is. Het is jammer dat de boodschap van Religulous gebracht wordt door de verkeerde boodschapper.
