Wanneer er een drievoudige moord wordt gepleegd op een gezin vrouwen, wil de plaatselijke bevolking bloed zien. De dader wordt gezocht in twee rivaliserende bendes. Hoewel duidelijk is dat er slechts een persoon verantwoordelijk kan zijn voor de moordpartij, is geen enkel lid van de bendes zijn leven meer zeker. De opgetrommelde angry mob is erop uit zoveel mogelijk van de bendeleden te lynchen en gaat hierbij slagvaardig te werk. Hierop besluiten beide bendes zich te verschuilen in een fort en voor een keer de krachten te bundelen om de identiteit van de moordenaar te achterhalen. Terwijl de lynch mob het fort onder vuur neemt, raken ook binnen de muren van het fort de gemoederen verhit...

 

 

De laatste film van de op dat moment reeds bejaarde Nunzio Malasomma, die ervoor voornamelijk komedies maakte. Humor tref je echter niet aan in deze spaghetti western. Tevens is de prent minder hersenloos dan veel van zijn collega's. Op zijn tijd is daar absoluut niks mis mee. Quindici forche per un assassino weet door de psychologische aspecten goed te boeien. De film komt ietwat traag op gang, maar weet gaandeweg te intrigeren.

 

 

De film oogt aanvankelijk braaf en stijf en er lijkt zich een western geschoeid op de Amerikaanse leest te ontspinnen. Deze toonzetting vloeit echter om in een broeïerige, met een aangename rauwheid. Hier wordt de sfeer gevangen waarop ik immer hoop, wanneer ik een spaghetti western opzet. Er is karakter- en plot ontwikkeling waar nodig, hetgeen evenzo geldt voor de geweldscomponent. Het afstevenen op een actievolle climax is uiteraard niets vernieuwends, maar het bevredigt hier wegens de kundige uitvoering. Dat de plottechnische aap die uit de mouw komt qua inventiviteit enigszins te wensen overlaat, is daardoor voor mij slechts een klein punt van kritiek.

 

 

 

Op het personele vlak valt er niet veel te klagen. De cinematografie is handen van Stelvio Massi; niet de eerste de beste dus. Hij maakt bij vlagen uitstekend gebruik van de beeldbreedte en voor de rest ogen de plaatjes degelijk. Deze typering gaat ook op voor de muziek van Francesco de Masi, die sfeervol is, doch tevens tamelijk routineus in de oren klinkt. De theme song van Raoul, "Will you be mine", doet het wat dat betreft beter. Zoals vaker bij liedjes van deze man blijf je ze nog lang na het zien van de bewuste spaghetti western neuriën. Op acteergebied treffen we een hoop bekenden aan, hetgeen meteen een vertrouwd gevoel opwekt. Zelfs de doorgaans matige Craig Hill zet hier zijn beste beentje voor. Maar hij hoeft de kar niet te trekken; het zijn alle genoemde factoren bij elkaar die deze film tot een spaghetti western van bovengemiddeld niveau maken.