Potverdorie, denk ik een smerige concentratiekamp film te gaan bekijken, wordt ik de eerste twaalf minuten van de film overladen met een stortvloed aan 'normaal' oorlogsgeweld. Geschiet, explosies, mensen in de fik door vlammenwerpers, rollende tanks etc. Genoeg actie voor een gemiddelde oorlogsfilm wordt er in het begin doorheen gejast, terwijl er werkelijk geen touw aan vast valt te knopen. Gezien de warrigheid en het feit dat Luigi Batzella in de regiestoel zit, zal deze actie wel uit andere films zijn geknipt en geplakt.
 

 

Na de bizarre opening belanden we in het concentatiekamp, in dit geval ergens in een woestijn. Als nazi is het er goed toeven: Er is genoeg te zuipen, er worden smerige orgies gehouden en als je je verveelt dan kun je altijd nog gevangenen afranselen of castreren. Maar voor deze gevangenen is het uiteraard niet zo'n topper. Die zitten nog bijna liever in zo'n troosteloos bungalowtje op Center Parks. Een aantal krijgsgevangenen waagt met succes een ontsnappingspoging en neemt hierbij de perverse kampdokter, lees: Ilsa zonder grote tieten, mee als gijzelaar. Maar dan moeten ze het in de woestijn zien te rooien. Hierop wordt de film weer zoals 'ie begon: Een chaotische oorlogsfilm, met als verschil dat de soldaten nu een geile nazivrouw in hun midden hebben...
 

 

Luigi Batzella had er zin in, in 1977: Hij draaide in dat jaar ook de nazispolitation La bestia in calore. Beide films worden over het algemeen niet best beoordeeld. En terecht; het is gewoon slecht wat er geboden wordt. Maar ja, de films zijn stiekem wél enigszins vermakelijk te noemen. En dit Kaput lager net iets meer dan de andere, wat hem vooral zit in de personages. Gordon Mitchell overdrijft heerlijk als een over the top nazi. Hij laat dode gevangenen afranselen, legt het aan met een travestiet en executeert iemand waneer deze een glas pis in zijn gezicht gooit. Dan is er nog de hitsige kampdokter die graag met de zweep geslagen wordt, geilt op een van haar verpleegsters en verantwoordelijk is voor een aantal 'heerlijke' gruweldaden. Met het oog op dit karakter werd in bijvoorbeeld België de film dan ook de markt in geslingerd als een soort Ilsa. Temidden van dit geweld vinden we Richard Harrison, een normaliter als actieheld gecaste acteur, die de (welhaast pacifistische) filosoof uithangt. Wanneer de dokter op het einde twee man afknalt en geen kogels meer over heeft voor Harrison, heeft de laatste een werkelijk tenenkrommende comeback: Hij gooit haar een schep toe en zegt: "Als elke Duitser net als jij is, dan is het niet best met de wereld!". The end. Kijk, dat zijn nog eens oneliners. En stof tot nadenken bovendien!