London RiverOp 7 juli 2005 brengen islamitische terroristen tijdens de ochtendspits in London vier bommen tot ontploffing. Op Guernsey kijkt mevrouw Sommers, een vereenzaamde weduwe van middelbare leeftijd, naar het nieuws. In de daaropvolgende uren en dagen zal ze steeds contact op trachten te nemen met haar dochter, die in Londen woont, maar geen enkele van haar telefoontjes zal worden beantwoord. Uiteindelijk vertrekt ze naar Londen om persoonlijk naar haar op zoek te gaan. Als blijkt dat niemand haar kan helpen, hangt ze een foto van haar op met de tekst ‘vermist’, zoals honderden andere mensen die familieleden missen.
Ousmane is een oude in Frankrijk levende Malinees; hij kent zijn zoon amper, maar omdat zijn vrouw geen contact kan krijgen met de in Londen levende jongeman, besluit hij haar naar Londen te gaan (hoewel hij geen Engels spreekt) en naar hem te gaan zoeken. Al wat hij heeft, is een groepsfoto: zijn zoon staat erop, in het gezelschap van een bonte verzameling jonge mensen, blank en zwart. Als hij de groepsfoto wil ophangen, herkent hij een gezicht op een van de andere foto’s met de tekst ‘vermist’. De zoon van Ousmane en de dochter van mevrouw Sommers blijken elkaar te hebben gekend: ze waren bevriend, misschien wel minnaars, en volgden samen Arabische les. Na de fatale morgen van 5 juli heeft niemand ze meer gezien.
De twee oudere mensen komen met elkaar in contact en besluiten uiteindelijk de zoektocht samen voort te zetten. Mevrouw Sommers spreekt een beetje Frans en het feit dat Ousmane een moslim is, maakt het contact met de Arabische gemeenschap wat eenvoudiger. Geen van beiden kunnen ze spreken over hun persoonlijke angsten: mevrouw Sommers vreest dat haar dochter zich heeft bekeerd tot de islam, meneer Ousmane vreest dat zijn zoon één van de daders van de aanslag was. De Franse regisseur van Algerijnse afkomst Bouchareb brak twee jaar geleden door bij neen wat breder publiek met Indigènes, een oorlogsfilm over een vrijwel compleet vergeten aspect van de tweede wereldoorlog: de inzet van Noord-Afrikaanse soldaten in het Franse leger. Deze film is in vrijwel alles het tegendeel van Indigènes: ingetogen, intiem, verstild. De film focust niet op de aanslag, en ook niet op de raciale en religieuze spanningen die er uit voortvloeiden, zelfs niet op de achtergronden van de terroristische daad. De film gaat zuiver en alleen over de wanhoop van twee oudere mensen, die waren vervreemd van hun kinderen, en nu worden geconfronteerd met een dramatiek die ze niet aankunnen.
London River is een van die weinige arthouse drama’s die je iedereen zou willen aanraden: de handeling is minimaal, de emotionele impact maximaal. Het script telt wat te veel toevallige ontmoetingen, vooral in het begin, als de twee personen elkaar nog niet kennen, en Londen wel erg klein lijkt (de film werd ook grotendeels in Bretagne opgenomen!); ook doen de dialogen soms wat gekunsteld aan (Ik wilde je alleen maar helpen. We verschillen eigenlijk niet zoveel, etc.). Maar de fantastische Britse actrice Brenda Blethyn is hartveroverend als de verwarde mevrouw Sommers, voor wie de grote stad een soort jungle is (door de telefoon roept ze: "Het barst hier van de moslims!"). Regisseur Bouchareb wilde haar per se voor de rol, en stelde zijn film daarom een jaar uit omdat ze bezet was. De volslagen onbekende Malinese acteur Sotigui Kouyate heeft een meer ingetogen acteerstijl, maar met zijn lange, bijna breekbare gestalte vormt hij een ideaal acteurskoppel met de vlezige Blethyn om de wanhoop van twee ‘gewone’ mensen uit te beelden.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
    |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
