Thomas Anderson heeft een vrij lam baantje bij een software-bedrijf. Hiernaast houdt hij zich bezig als hacker onder de naam Neo. Op een dag komt hij in contact met een groep activisten die hem vertellen dat het leven zoals mensen het ervaren niet echt is. Na een allesvernietigende oorlog hebben computers en machines de macht overgenomen en een nepwereld, de Matrix, gecreëerd. Mensen lijken een normaal leven te leiden in deze wereld, maar in werkelijkheid worden ze enkel gebruikt als batterijen om de machines te voeden. Neo besluit zich bij de rebellen aan te sluiten en te vechten tegen de Matrix en zijn agenten. Het werkelijke leven is echter een stuk minder plezant dan hij had kunnen vrezen. 

Ik weet nog goed dat ik deze film bij release in de bioscoop zag. Ik was vooral aangenaam verrast door de adembenemende special-effects en het bijzondere verhaal. Wat die laatste betreft, ondanks Yahhrrrrm's negatieve uitlatingen over onoriginaliteit daarover, ben ik van mening dat dit een van de eerste films is waarin dit filosofische principe over het leven op overtuigende wijze wordt neergezet.

Dat wordt met diverse momenten van krachtige beeldvorming gedaan, zoals het moment dat Neo de keuze krijgt tussen het slikken van twee pillen. Als hij de blauwe slikt zal hij nooit weten wat er aan de hand is. Slikt hij daarentegen de rode, dan krijgt hij de waarheid voor de kiezen en kan hij nooit meer terug. De keuze tussen onwetendheid en de pijnlijke waarheid dus. Ook een mooi moment is als hij wakker wordt uit zijn artificiële leven en de gigantische legbatterijen met mensen ziet. Het is het centrale thema uit Brave New World, dat hier prachtig tot leven wordt gewekt. 

Grafisch is The Matrix een schitterende film, die grotendeels uit een zwart-groen kleurenpallet bestaat. Ruim vijftien jaar na dato moet ik toegeven dat de stand van zaken inmiddels weer een stuk verder is, dus dat enige veroudering begint toe te slaan. Dat geldt het meest voor de actiegevechten en de bijbehorende bullet time. Overigens is ook de soundtrack van The Matrix niet te versmaden, met topnummers van onder andere Marilyn Manson, Rob Zombie, Ministry, Deftones en Rammstein. 

Tja, en wat Yahhrrrrm vervolgens beschrijft is helaas waar. De vervolgen Reloaded en Revolutions uit 2003 laten bij herkijking van het origineel wel degelijk een bittere nasmaak achter in de mond. Die films zijn enkel gemaakt voor commercieel gewin en vormen op geen enkele manier een goed vervolg. Sterker nog, die films hadden nooit gemaakt moeten worden. Dat had, hoe vreemd het moge klinken, ook van The Matrix een nog betere film gemaakt.