Public Enemies

Public Enemies vertelt een deel van het leven van John Dillinger (en in mindere mate dat van Baby Face Nelson en Pretty Boy Floyd) . Deze crimineel maakte in de jaren dertig van de vorige eeuw Chicago en omstreken onveilig. Hij is het meest befaamd voor zijn gewelddadige bankovervallen, waarbij hij regelmatig in vuurgevechten met de poltie terechtkwam. Bij het grote publiek was hij in deze crisistijd relatief populair. Dit kwam omdat hij enkel geld van de bank stal en de bezoekers met rust liet. Noem het een soort van moderne Robin Hood, met het verschil dat hij niet aan de armen gaf, maar enkel zichzelf verrijkte.

Eerdergenoemde politie in Chicago had weinig middelen en onvoldoende bekwaam personeel om iets tegen Dillinger en zijn bende te kunnen beginnen. Daar komt verandering met de benoeming van Melvin Pervis, die Dillinger met nieuwe technieken en tactieken steeds meer op de hielen zit. Het duurt dan ook niet lang voordat de politie hem weet te pakken. Toch weet hij weer te ontsnappen en wil hij zijn oude leventje weer oppakken. Hij merkt echter dat het criminele wereldje in Chicago veranderd is. Met bankovervallen haalt hij niet meer zo veel geld binnen als vroeger. Bovendien heeft Pervis er een persoonlijk project van gemaakt om Dillinger opnieuw achter de tralies te krijgen.

Zoals je hieronder kunt zien beoordeel ik Public Enemies, in tegenstelling tot andere media, niet al te positief. Een slechte film is dit echter zeker niet te noemen, zal blijken na een opsomming van positieve punten. Te beginnen met het acteerwerk, een niet onbelangrijke factor in misdaadfilms. De casting van Johnny Depp als crimineel is een fantastische vondst. Waar veel gangsters in andere films als stereotypes worden neergezet, weet Depp daadwerkelijk iets toe te voegen aan zijn karakter. Hij speelt niet op de automatische piloot en weet een uniek figuur neer te zetten. Tegenspeler Christian Bale begint daarentegen trekjes van monotoniteit te vertonen. Hoewel zijn acteerwerk zeer passend is bij de rol die hij speelt, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat er een betere acteur voor deze rol had kunnen worden gekozen. Marion Cotillard ten slotte speelt haar rol als Billie, het liefje van Dillinger, geheel niet onaardig, maar weet ook geen memorabele prestatie te leveren.

Een tweede aspect dat van Public Enemies een prima film maakt, is de aankleding. De sfeer van de jaren dertig wordt prachtig tot leven gewekt, door gebruik van mooie settings en veelvuldig gebruik van props. Ook de muziek weet de beelden op de juiste wijze te ondersteunen, waardoor de jaren dertig letterlijk de bioscoop in worden gedragen.

Edoch, Public Enemies kan ondanks zijn positieve punten geen voldoende van mij krijgen. Grote schuldige hieraan is regisseur Michael Mann. Hij heeft het voor elkaar gekregen van een potentiële topper een langdradige, gezapige film te maken. De speelduur is veel te lang en in de scènes tussen de weinige actie in lukt het hem niet de karakters tot leven te brengen. Ondanks de topcast en het goede acteerwerk, blijven alle rollen zo oppervlakkig als mogelijk. Ruimte voor emotie is er ook al niet. Hierdoor is Public Enemies een nogal klinische film geworden. Dit blijkt ook uit de actiescènes. Deze volgen allemaal hetzelfde stramien: groep gangsters schiet met Tommy Guns op politie en weet te ontkomen. Na een aantal keer geloofde ik dit principe wel, maar enige verandering van spijs weet Mann niet te brengen. Ook de cameramannen heeft hij niet goed aan weten te sturen. Het camerawerk is vooral zenuwachtig te noemen. Er wordt veel geschokt met de beelden, waardoor de focus onduidelijk is. Dit zorgt voor een zeer onrustige kijkervaring.

Ten slotte vind ik het erg jammer dat er bijna twee en en half uur naar een climax tussen John Dillinger en Melvin Pervis wordt toegewerkt, om deze uiteindelijk niet te laten plaatsenvinden. Dat beide heren in het echt ook geen shootout hebben gehad, doet hier mijns inziens niet ter zake. We hebben het immers over een speelfilm, waarbij de werkelijkheid vrij rekkelijk is. Depp tegenover Bale met getrokken pistolen had een beter einde opgeleverd dan waar Mann nu mee aankomt.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobema:
- Casino (misdaad : 9.5)
- Scarface (misdaad : 8)
- Lock, Stock and Two Smoking Barrels (misdaad : 8)
- Snatch. (misdaad / humor : 8)
- Over the Edge (misdaad / drama : 8)

Hoe beoordeelt Boobema categorie misdaad eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10