World Trade Center

Iedereen die de afgelopen acht jaar niet onder een rots heeft geleefd weet wat er op 11 september 2001 in de Verenigde Staten is gebeurd. De speelfilm World Trade Center, gebaseerd op waargebeurde feiten, begint op het moment dat een vliegtuig zich in de eerste toren van het WTC heeft geboord. Havenagent John McLoughlin haast zich met een groep collega’s, waaronder Will Jimeno, naar de gebouwen. Zij besluiten het gebouw in te gaan om mensen te bevrijden. Nog voordat ze de trap op hebben kunnen rennen, stort het gebouw echter in. De meeste mannen komen om het leven, maar John en Will weten te overleven. Ze zitten echter vast onder het puin en zullen niet lang overleven. Toch weten ze de moed erin te houden door elkaar aan te sporen vooral niet op te geven. Bij toeval vindt een marinier, die het op zich heeft genomen zelfs ’s nachts te zoeken naar overlevenden, het tweetal. John en Will zijn de een-na- respectievelijk twee-na-laatste die levend onder het puin vandaan zijn gehaald.

Oliver Stone tekende voor de regie van deze film. Wie hiermee hoopt op een politiek incorrecte film vol verwijzingen naar conspiracy theories in de stijl van JFK, komt bedrogen uit. World Trade Center is namelijk vooral een eerbetoon aan de omgekomen brandweermannen en politieagenten tijdens en na de terroristische aanslag. Op zich heb ik hier weinig problemen mee, omdat deze mannen zich inderdaad heldhaftig hebben gedragen op deze dag. De wijze waarop Stone hieraan invulling geeft, vind ik echter erg mager. Desalniettemin kan ik me voorstellen dat anderen juist deze wijze van eerbetoon waarderen.

World Trade Center heeft een snel begin. Al na een paar minuten worden de torens geraakt door vliegtuigen en gaan de agenten het gebouw binnen. Binnen het kwartier liggen de mannen vervolgens onder het puin. Fast forward naar het einde: de laatste twintig minuten worden gebruikt voor een sentimenteel einde, waarin de beide mannen worden vereerd en verenigd worden met vrouw en kinderen. Wat overblijft is een tussenstuk van bijna anderhalf uur. Deze tijd wordt gevuld met donkere shots van mannen onder het puin, die met elkaar gesprekken hebben over zowel koetjes en kalfjes als hun hachelijke situatie. Soms hebben ze even pijn, dreigen ze in slaap te vallen of slaan ze tegen een buis om geluid te produceren. Los van wat beelden van huilende familieleden, is er echter niets ander dan genoemde dat de beeldbuis vult.

Tja, daar zit je dan. Een film met een sympathiek thema, die in de uitwerking ongelooflijk slaapverwekkend is. Ik vind de aanpak van Stone dus absoluut de verkeerde. Amerika-verering en overdreven vaderlandsliefde: ik had het allemaal getolereerd als er gewoon een lekkere actiefilm was gemaakt waarin de mannen het gebouw binnengaan en moeten zien te overleven. Nu is er een langdradige, veel te lang durende film gemaakt, die enkel goed wordt bevonden doordat niemand de nabestaanden van 9/11 tegen het zere been wil schoppen. Ik deel die schop echter wel uit, want een film moet gewoon voldoende vermaak en kwaliteit bieden om als goed te worden bestempeld. Misschien had Stone moeten wachten met het maken van World Trade Center tot 9/11 wat verder weg ligt in ons collectieve geheugen. Dan had hij zich ook wat meer vrijheden kunnen permitteren. Ik weet zeker dat het dan een betere film zou hebben opgeleverd. Nu is dit namelijk vleesch noch visch.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobema:
- American Beauty (drama / humor : 9)
- Boogie Nights (drama / erotiek : 8.5)
- Requiem for a Dream (drama / misdaad : 8.5)
- Walk the Line (drama / romantiek : 8)
- Falling Down (drama / humor : 8)

Hoe beoordeelt Boobema categorie drama eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10