De IndringerIn de proloog van De Indringer lijkt alles okay: een alleenstaande vader werkt als arts bij een urgentieteam dat assistentie verleent bij verkeersongevallen. Hij denkt wel eens te diep na over de ellende die aanschouwt, maar thuis wacht zijn veertienjarig dochtertje op hem. Ze houden van elkaar en zijn gelukkig die twee, dat zie je, dat voel je. Maar dan schiet de film een kleine twee jaar vooruit in de tijd: de vader werkt nog steeds op de urgentieafdeling maar is een emotioneel wrak geworden. Hij klampt iedereen, ook slachtoffers van verkeersongevallen, aan over zijn dochter, die blijkt te zijn verdwenen. Zijn collega’s krijgen genoeg van zijn eeuwige gezeur. En ook de enige vriend die hij nog heeft, een politieman, probeert hem op andere gedachten te brengen, maar voor de wanhopige man is slecht één ding belangrijk, en wel datgene wat er niet meer is: zijn dochter. Zelden een film gezien die zo snel, zo goed op het juiste spoor zat: de opeenvolging van beide sequenties voelt aan als een dubbele kaakslag. We volgen de arts in zijn zoektocht, langs kroegen en in verloren uithoeken, zien hoe hij steeds verder aftakelt. Maar dan ontmoet hij in een van de kroegen een meisje (een sexy uitvoering van Kim Clijsters) dat zegt dat zijn dochter ergens heeft gezien. Ze blijkt zelf eveneens een ‘verdwenen kind’ te zijn, en als ze wordt opgehaald door haar ouders, volgt hij haar naar haar geboorteplaats, een klein dorpje in de Ardennen. Daar begint hij, tot groot ongenoegen van de bewoners, te wroeten in het verleden van het dorpje. Zoals ik zei: zelden een film gezien die zo snel, zo goed op het juiste spoor zat. Vreemd genoeg ontdek je als kijker halverwege de film dat dit spoor het verkeerde was: in een korte, zeer hevige scène wordt plots duidelijk wat er precies aan de hand is, wat er met de dochter is gebeurd. Pas dan begrijpen waarom zijn collega’s zo doodziek werden van het gezeur, waarom zijn vrienden hem (op één) na allemaal in de steek hebben gelaten. De film blijkt plots niet te gaan over een zoektocht van een man naar een verdwenen dochter, maar over een zoektocht van een man naar zijn eigen psyche. Als thriller lijkt de film dan resoluut voorbij, maar dat is niet zo: door zijn aanwezigheid in het vijandige dorpje in de Ardennen, dreigen allerlei rottige zaakjes aan het licht te komen. Zijn grote tegenspeler is de boswachter, een man met een vriendelijke glimlach, maar het humeur van een nijdige krokodil . Uiteindelijk komt hij meer aan de weet dan hij ooit had durven hopen , ook over zijn eigen dochter … Vrijwel alles in De Indringer zit goed. De Bouw en Peeters worden vaak aan elkaar gekoppeld en vormen ook hier weer een uitstekend acteursduo; de confrontaties tussen beide acteurs, face to face, bijna neus aan neus, zijn rituele gevechten der stoppelbaarden, en de sfeer van het vijandige Waalse dorpje staat zwanger van de wild-west-symboliek. Veel wordt daartoe bijgedragen door de fotografie van Lou Berghmans, die de Ardense heuvels en bossen filmt in een spookachtig groen waas, dampend en walmend, eeuwenoude geheimen aan het oog onttrekkend. En toch wordt al dat moois een beetje bedorven door een aantal tekortkomingen: in de eerste plaats zijn de dialogen soms veel te zwaar aangezet, alsof we met klassiek toneel te maken hebben. Verder ligt het tempo, met name in het middendeel, te laag, waardoor de film te lang uitvalt: had men er zo’n twintig minuten uitgeknipt, dan had je haast de perfecte sfeerthriller gehad. Haast: want zoals gewoonlijk bij thrillers, gaat het fout op het ogenblik dat het mysterie ontrafeld wordt. De ontknoping is niet eens zo verkeerd (nu ja, een beetje te gemakkelijk te voorzien), maar als men over de plot gaat nadenken, rollen er nogal wat lijken uit de kast in de vorm van toevalligheden en onwaarschijnlijkheden.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
    |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
