Vervolg op 1990: The Bronx Warriors. We schrijven vijf jaren na de gebeurtenissen uit het eerste deel, maar nog immer is het een wetteloze toestand in de New Yorkse achterbuurt Bronx. Bendes vechten het er uit, terwijl de machteloze sterke arm van de wet wijselijk niet intervenieert. In de rest van de Big Apple gaat het normale leventje gewoon door, maar dat terzijde. Enfin, een grote projectontwikkelaar heeft plannen met dit niemandsland. Hiervoor moeten uiteraard wel de untermenschen die de wijk bevolken worden overgehaald om op te rotten. Een splinternieuw onderkomen ergens in New Mexico wordt hen in het vooruitzicht gesteld. De meeste Bronxenaren, als dat tenminste een woord is, zijn hiervoor niet te porren. Ach, de romantiek van het verval. Ik kan ze daarom goed begrijpen. Want, wie wil er nu weggaan uit een buurt die van ellende aan elkaar hangt en waar het ondegronds het best toeven is? Het bedrijf achter de plannen heeft daarom verdelgings units in dienst die de hardnekkige achterblijvers met vlammenwerpers en ander geschut moeten uitroeien. Dit doen ze naar hartelust. Onder de talloze slachtoffers bevinden zich de ouders van Trash, de langharig tuig-held uit deel een. Dat hij het niet zo cool vindt dat om zijn moeder gebarbecued aan te treffen moge duidelijk zijn. Ondertussen worden er bij de Verenigde Naties vragen gesteld omtrent de volkerenmoord in de Bronx, maar daar hebben ze aldaar bijzonder weinig aan. Trash slaat daarom de handen ineen met een aantal dubieuze figuren uit het ondergrondse. Tezamen wordt het plan opgevat om de directeur van het kwaadaardige bedrijf te ontvoeren om zo enige druk uit te oefenen. Aan het satansgebroed dat aan het hoofd staat van de verdelgers hebben ze echter nog een lastige kluif...
Het maken van een oliedomme actiefilm kun je aan regisseur Castellari wel overlaten. De man brengt wat je van een film in het genre mag verwachten, namelijk actie. Het levert hier een, als je naar de lijkenteller kijkt, hyper gewelddadige film op. Tallozen worden geflambeerd of afgeknald. Met grote regelmaat vliegen er, in slow motion, mensen op onnatuurlijke wijze door de lucht na het gooien van een granaat. Pulp dus. En als dat idee je niet aanstaat, dan zou ik het met een stok van tien meter nog niet aanraken. Ik wordt er echter wel geil van en vond dan ook een weldaad aan hersenloos vermaak in dit spaghetti vehikel. Gewoon een orgie van geweld, stukken actierijker dan de eersteling, met als kers op de taart een geweldige Henry Silva als kartonnen slechterik. Wanneer je de Dutch Film Works versie bekijkt doe je er verstandig aan flink wat pinten koud te zetten, om je niet al te veel te ergeren aan de ondermaatse visuele presentatie van de prent. Maar ach, stel dat er ooit een feilloze Blu Ray komt van de film. Dan nog zou ik hem niet aanbevelen in sobere omstandigheden. Eentje om, met het verstand op nul, dronken te ondergaan in het weekend. Wat wil een mens nog meer.
