Een beetje abnormaal ben je wel, wanneer je kunt zeggen dat je honderden westerns van Italiaanse makelij hebt gezien. Nog vreemder ben je wanneer het je ambitie is om ze allemaal gezien te hebben. In zo´n geval zeg je tegen een obscure spaghetti western komedie geen nee. Ook niet wanneer deze tot je komt in niet beste beeldwaliteit, opgenomen van een Italiaanse televisie zender.

 

 
 

Mijn kennis van de Italiaanse taal reikt, naast de menukaart van de pizzeria, niet veel verder dan ´carogne´ en ´bastardo´, maar de afwezigheid van ondertitels kan in het geval van I quattro del pater noster de pret niet drukken. Het is net een tekenfilm met zijn visuele grappen van niet al te hoog niveau. De domheid van bijna alle personages spreek bovendien meteen voor de verbeelding. Erg goed zijn de grollen meestal niet, maar de hoeveelheid ervan is redelijk. Wanneer ik de lachmeter erbij had genomen, dan was ik tot de conclusie gekomen dat ik meer gelachen heb dan bij de gemiddelde komedie.

 

 

 

De film volgt de belevenissen van een dom duo, waar later nog een kerel en een vrouw bijkomen, de quattro van de titel dus. Ze vinden een kist met goud, waardoor een bende slechteriken gekleed in het zwart hen achterna zit, ze in de gevangenis belanden, ter dood worden veroordeeld en in de Mexicaanse revolutie belanden. Ik was in de stemming voor deze film en heb aardig wat gelachen, zelfs om de zeer afgezaagde grappen waarin mensen hun hoofd stoten, schoppen worden uitgedeeld en er op tenen wordt gestaan. Maar de film bevat ook goed uitgedachte grappen. Vooral de fragmenten waarin het spaghetti western genre beschimpt wordt, zijn voor de fan de moeite waard. Het in 1969 al uitgekauwde concept van de duelscène wordt op schitterende wijze in de zeik gezet. Geinig is tevens het feit dat de drie sukkels -onder begeleiding van jodelmuziek- ineens door de sneeuw lopen te klappertanden, om een halve minuut later af te zien in een snikhete woestijn.

 

 

 

Het is eigenlijk nauwelijks te geloven dat de man die tien jaar later Cannibal Holocaust  zou draaien bij deze flauwe spaghetti western in de regiestoel zat. Hoewel een, voor een komedie dan toch, bloederige kogel verwijderingsscène enigszins Deodato's horrorachtergrond verraadt, is het voor de rest een film die geschikt is voor het hele gezin. Het venijn zit hem in de kop en niet in de staart. Het begin heeft nog een vrij aardige, massale, schietpartij in petto. Maar hierna is het enkel grappen en grollen geblazen. Qua structuur is de prent erg episodisch en kun je de verwikkelingen van tevoren uittekenen. De debiele ontsnappingsscène uit de gevangenis en de pogingen van de hoofdrolspelers een casino op te lichten zijn hiervan goede voorbeelden. De muziek is van Luis Enriquez Bacalov (o.a. Il grande duello en Si può fare... amigo) en hij weet de meligheid nog eens extra aan te dikken.