De jonge Marty McFly is bevriend met de excentrieke uitvinder Emmett Brown, ook wel Doc genoemd. Op een avond wil deze zijn nieuwste uitvinding aan Marty laten zien: een auto waarmee je door de tijd kan reizen. Om deze auto aan de gang te krijgen, zijn echter grote hoeveelheden energie nodig. Doc heeft hiervoor op illegale wijze plutonium verkregen van een groep terroristen. Tijdens de demonstratie van de auto komen zij wraak nemen, waarbij  Doc wordt doodgeschoten. Ook Marty is zijn leven niet zeker en hij vlucht weg in de tijdreisauto. Deze staat toevallig ingesteld op 1955, het jaar waarin Doc voor het eerst zijn ideeën over tijdreizen ontwikkelde, maar ook de tijd waarin Marty’s ouders elkaar ontmoetten.

 

 

Niet veel later bevindt Marty zich dus in de Fifties. Hij ondervindt onmiddellijk dat er erg veel praktische bezwaren aan dit tijdperk kleven. Zo wordt de jonge versie van zijn moeder op hem verliefd in plaats van op zijn vader. Dit zou tot gevolg hebben dat Marty nooit geboren zou worden. Ook heeft een veel jongere Doc geen beschikking over plutonium, waardoor tijdreizen opeens een stuk moeilijker is geworden. Tezamen vormen dit de belangrijkste uitdagingen voor Marty: zorgen dat zijn ouders op elkaar verliefd worden en een plan bedenken om de auto weer terug in de toekomst te kunnen laten reizen.

 

 

Back to the Future mag met gerust hart een klassieker worden genoemd, waaraan met name iedereen die in de jaren tachtig is opgegroeid goede herinneringen zal hebben. Wat wil je, het verhaal van deze film biedt namelijk alles wat een kind gaaf vindt: een supercoole auto, hippe technische snufjes, tijdreizen en ruim voldoende humor. Met Michael J. Fox is bovendien de perfecte hoofdrolspeler voor een dergelijke film binnengehaald. Naast hem schittert een kinderlijke, doch gestoorde Christopher Lloyd als professor.

 

 

Hoewel Back to the Future inmiddels vijfentwintig jaar oud is, is dit nauwelijks aan de film af te zien. Tuurlijk, de special effects doen een beetje gedateerd aan, maar over het geheel genomen ziet alles er nog zeer bijdetijds uit. Ook zijn het acteerwerk en de geboden humor nauwelijks achterhaald. Ik kan me heel goed indenken dat veel kids van tegenwoordig ook nog erg te spreken kunnen zijn over deze film. Ikzelf werd er in ieder geval erg vrolijk van. En voor mij is deze film geen jeugdsentiment: Ik ben een van die Neanderthalers die hier in de jaren tachtig niet naar gekeken heeft. Over deze kennismaking ben ik in ieder geval erg te spreken. De volgende keer als Back to the Future op tv komt zal ik dan ook zeker overwegen nog een keer te gaan kijken.

 

 

Ter uwer info. Back to the Future stamt uit 1985. In 1989 en 1990 zijn er nog vervolgen uitgebracht, respectievelijk Part II en Part III genaamd. Ook in deze vervolgen worden de hoofdrollen verzorgd door Michael J. Fox en Christopher Lloyd. De regisseursstoel is tevens ongewijzigd; in alle drie de delen heeft Robert Zemeckis hierop plaats. Daarbij heeft Steven Spielberg ook nog een grote vinger in de spreekwoordelijke pap gehad; hij is drie keer als executive producer opgetreden.