In deze stemmige western van Edoardo Mulargia (o.a. Shango, la pistola infallibile en Vaya con dios gringo) zien we Robert Woods als El Puro, een aan lager wal geraakte outlaw met een prijs van $10.000 op zijn hoofd. Hij jammert tegen een hoer dat hij al tien jaar premiejagers van zich af moet schieten, maar dat zich telkens een nieuwe aanmeldt. El Puro is ziek van al het geweld en heeft niet zo'n zin meer om te leven. Hij had een behoorlijke reputatie als revolverheld, maar daar is zeer weinig van over. In een saloon wordt hij zelfs in elkaar geslagen om een schuld van een luttele dollar. El Puro vindt zijn troost in de fles. Hij zuipt erop los en zwalkt straalbezopen door de film. De genoemde hoer, Josie, vindt hem niettemin leuk en El Puro krijgt onderdak bij haar.
 

 

Ondertussen is een bende compleet van de pot gerukte premiejagers op zoek naar El Puro; voor de $10.000, maar niet in de laatste plaats om de afbladderende legende rondom de man te doen verstommen. Onder leiding van de psychothische Gipsy wordt er door deze ongure gasten naarstig naar El Puro gespeurd. Josie wordt gevonden, maar deze vertelt niets en wordt op brute wijze dood geslagen. Wanneer El Puro dit ter ore komt, vindt hij het toch een beetje zijn eigen schuld. Hij besluit een paar uur de drank te laten staan om het tuig een lesje te leren...
 

 

Ik vermoed dat het een jaartje geleden is dat ik deze spaghetti western voor het eerst zag. Ik was er toen niet kapot van. Het is echter wel een film die, wegens zijn originaliteit, een tweede kijkpoging waard is. Met enige tegenzin begon ik er dus opnieuw aan. Wat voornamelijk opvalt is dat de film erg langdradig is. De eerste 25 minuten gebeurt er niets noemsnwaardigs. Wanneer El Puro's liefje is doodgemept duur het ook een eeuwigheid voordat er wraak wordt genomen. Er is mijns inziens slechts scenario voor een halve film, maar aangezien de makers stoned waren toen ze de prent bedachten zullen ze daar ongetwijfeld anders over hebben gedacht.

De film is redelijk origineel en geen standaard (spaghetti) western. De held is geen held en de Mexicaanse sidekick is deze keer wel te vertrouwen. De bende bestaat uit volledig ontspoorde individuen. Een vrouw wordt doodgeslagen door een bendelid, waarop de leider een harde plasser krijgt en de dader vol op de mond kust. John Wayne draait zich om in zijn graf; niet dat ik daar een probleem mee heb, maar je begrijpt wat ik bedoel.

Op het moment dat deze film eindelijk eens boven water dreef, kreeg de film in spaghetti western kringen prompt een cultstatus toebedeeld. Het slaat mijns inziens nergens op. Er wordt narratief veel te weinig geboden en de karaktertekeningen zijn van een bedenkelijk niveau. Het zijn namelijk stuk voor stuk kartonnen personages. Ook het acteerwerk is over het algemeen niet al te goed, al vergoedt de mooie Rosalba Neri een hoop. De muziek is een regelrechte Morricone ripoff. Een gedrocht van een film is dit nu ook weer niet. De prent biedt enkele aardige scènes, bijvoorbeeld wanneer El Puro weer eens een delirium heeft. Voorts scheelt het een slok op een borrel dat hier niet de cliché paadjes worden bewandeld en er getracht is iets te brengen dat afwijkt van de norm. Chapeau hiervoor, doch de negatieve factoren, met name de langdradig- en besluiteloosheid, wegen naar mijn mening zwaarder.
 

 

Aldo Berti als Cassidy


Maurizio Bonuglia als Dolph


Mario Brega als Tim


Marc Fiorini als Gipsy


Fabrizio Gianni als Fernando


Mariangela Giordano als Babe


Rosalba Neri als Rosie


Lisa Seagram als Bar owner


Robert Woods als El Puro