Alien: ResurrectionAlien: Resurrection borduurt voort op een idee uit Alien 3, waarin Ripley zich opofferde voor de mensheid omdat zij was bevrucht door een alien en de embryo van een alienkoningin in zich droeg. 200 jaar later (ze kijken in de reeks niet op een jaartje meer of minder) wordt zij gekloond in een illegaal ruimtelaboratorium genaamd Auriga, maar het gaat de wetenschappers eigenlijk niet om Ripley zelf, maar om de embryo. Men wil een gemuteerde aliensoort scheppen, met het oog op biologische oorlogsvoering. Voor het experiment heeft men menselijke ‘proefdieren’ nodig, en die worden geleverd door een bende ruimtepiraten. Al snel lopen de zaken faliekant mis. De aliens breken uit, en dus moeten Ripley en de piraten vechten voor hun leven …
Het oorspronkelijke script moest worden herschreven toen Sigourney Weaver, die aanvankelijk had geweigerd om terug te keren als Ripley, alsnog haar medewerking toezegde. Scenarist Whedon vond het erg lastig om Ripley’s herrijzenis in zijn script te verwerken; bovendien klaagde hij dat regisseur Jeunet zijn script niet serieus nam. Jeunet bracht voor de productie een heel team persoonlijke medewerkers mee, waaronder de briljante vormgever Pitof, die de leiding kreeg over de visuele effecten. Dankzij Jeunets aparte gevoel voor humor en Pitofs design, werd Alien: Resurrection een even grillige als grimmige zwarte komedie, die qua sfeer tamelijk ver afstaat van de andere films in de reeks.
In de eerdere afleveringen, werden de aliens steeds gezien als een bedreiging voor de mensheid, als het absolute kwaad. Als de alien medewerking kreeg, dan was het van een androïde. In Jeunet’s film wordt de androïde echter gespeeld door de lieftallige Wynona Ryder, en zij is het meest vreedzame schepsel uit de hele film. In Jeunets huiveringwekkende universum, is de mens zelf de grootste bedreiging. Zo draagt Ripley het nummer 8, ten teken dat zeven mislukte pogingen de huidige kloon zijn voorafgegaan. De scène waarin zij letterlijk oog in oog komt te staan met een mislukte kloon van zichzelf, is van een huiveringwekkende intensiteit die je als kijker de rillingen over de rug jaagt. Het is een van de scènes in de film die cirkelen rond de vraag naar identiteit, een vraag die Jeunet ook in andere films lijkt te fascineren. De vraag keert terug in een latere scène, waarin Ripley wordt geconfronteerd met een gemuteerde alien, die haar als haar moeder ziet. De problemen tussen de regisseur en scenarist zijn soms voelbaar in het eindproduct, met name tijdens het nogal rommelige slot. Er is echter ook een geweldige scène die zich onder water afspeelt, en die tot het allerbeste behoort wat de reeks te bieden heeft. De acteurs zijn uitstekend. Weaver is helemaal met haar rol vergroeid en Perlman en Pinon zijn alleen al vanwege hun eigenaardige uiterlijk perfect op hun plaats in de bizarre, haast surrealistische wereld van Alien: resurrection. De rol van Michael Wincott, een man met een stem als kapotte takelwagen, rammelend, krakend en rochelend, is helaas te kort.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
1.jpg)    |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
