SurrogatesIn een toekomstige maatschappij beschikken mensen die het zich financieel kunnen veroorloven, over een surrogaat, een op afstand bediende kopie van zichzelf, die voor hen de deur uitgaat en alle noodzakelijke werkzaamheden verricht. De bezitter en zijn surrogaat delen hun gevoelens en ervaringen, dus kunnen de surrogaten ook worden gebruikt voor aangename bezigheden, inclusief … jawel: seks. Een surrogaat is een valse kopie van de eigenaar, hij wordt ‘jonger’ afgesteld en veroudert niet. Terwijl mensen dus thuis liggen te verpieteren en verouderen, huppelen hun surrogaten sexy en vrolijk rond in de buitenlucht.
In de openingsscène worden twee surrogaten vermoord, op dusdanige wijze dat ook hun eigenaren sterven. Eén van de slachtoffers is de zoon van de geleerde Cantor, de uitvinder van de surrogaten. De inspecteurs Tom Greer en Jennifer Peters (of liever gezegd hun surrogaten) worden op de zaak gezet. De moord werd gepleegd door ene Miles Strickland, een zogenaamde ”Dread”, een tegenstander van de surrogatentechniek. Uiteindelijk leggen Greer en Peters een complot bloot om de uitvinding van Dr. Cantor radicaal ongedaan te maken.
Het scenario van Surrogates doet denken aan het werk van schrijvers als Isaac Asimov en Philip K. Dick. Voor de vormgeving is erg goed gekeken naar films als Blade Runner en The Matrix. Het misdaadverhaal telt enkele verrassende wendingen, maar voert uiteindelijk naar een nogal voor de hand liggende ontknoping. Inhoudelijk wordt niet veel gedaan met de interessante ideeën die hier en daar worden aangestipt. Er is een erg leuke scène waarin de surrogaten allemaal tegelijkertijd worden uitgeschakeld, maar voor het overige valt ook de actie wat tegen. Een scène met een soort van vrouwelijke ‘terminator’ (Mostow regisseerde Terminator 3) gaat compleet de mist in vanwege een overdosis aan gekte. Het sterkste punt van Surrogates is de vormgeving: het beeld van een stad bevolkt door gladde surrogaat-mensen is op een bepaalde manier aangrijpend. Opmerkelijk is ook de scène waarin de ‘echte’ Tom Greer voor het eerst sinds lange tijd de straat opgaat, en onhandig tegen de perfecte surrogaten opbotst.
Het idee van verouderende mensen met eeuwig jonge surrogaten is leuk, maar levert in de vormgeving problemen op. Willis en de andere acteurs spelen hun jonge surrogaten natuurlijk zelf, en dit maakt een wat dwaze indruk: Willis draagt een belachelijke blonde pruik en de gezichten van de surrogaten zijn zichtbaar digitaal bewerkt om rimpeltjes en kraaienpootjes te verwijderen. Het gevolg is dat je als kijker de indruk hebt dat er iets mis is met de beeldkwaliteit: de gezichten zien er uit als op sommige versleten videobanden.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
   |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
