Traffic behandelt de problemen die er in de Verenigde Staten zijn omtrent drugsgebruik, -criminaliteit en -smokkel. In Amerika noemen ze dit `the war on drugs`. Op een redelijk originele manier worden deze thema`s met elkaar verbonden. Dit gebeurt door het vertellen van vier verhalen, die losjes langs elkaar heen lopen en op sommige momenten eventjes samengaan. Je kunt dus gerust stellen dat je eigenlijk naar vier losse verhalen zit te kijken. De verhalen zijn redelijk divers en hebben allemaal duidelijk een andere inslag en invalshoek. Zo zien we politieagenten die jagen op criminelen, de vrouw van een opgepakte drugsbaron die het werk van haar man overneemt en de leider van de oorlog, wiens dochter verslaafd is aan de coke. De verhalen worden van alle kanten belicht, ook van Mexicaanse zijde. Er wordt niet echt een waardeoordeel geveld over de effectiviteit van de oorlog, maar de film is wel duidelijk tegen drugsgebruik.
Het leuke aan de losse verhalen is dat ze allemaal een eigen sfeer hebben. Dit is erg gaaf gedaan door de beelden per verhaal een eigen kleur mee te geven. Zo is alles wat zich in Mexico afspeelt in een soort oranje gefilmd en zien we Michael Douglas altijd in een soort blauwe beelden lopen. Positief vond ik ook het acteerwerk en de wat hardere actiestukken in de film. Traffic is echter geen topfilm en wordt naar mijn mening nogal overschat. De reden hiervoor is dat de film vrij vaak behoorlijk langdradig is. Het is een zit van zo`n 150 minuten en ik vind dat een regisseur dan wel ervoor moet zorgen dat je continu geinteresseerd blijft. Dat gebeurt in Traffic niet; soms had ik echt iets van `een beetje actie bitte!`. Ik vind dan ook dat de vier oscars die zijn uitgedeeld aan deze film niet terecht zijn.
