De koning van Nogara is gestorven aan de pest. Er zijn twee prinsessen die nu eventueel aanspraak maken op de troon. De ene prinses heet Isabella en is lief en correct. De andere is Malva, een gemene feeks. Wie de troonopvolger wordt, staat in het testament van de koning. Een generaal is op weg het te brengen, zodat het land snel een koningin heeft. Malva beschikt over genoeg zelfkennis om te beredeneren dat zij het waarschijnlijk niet wordt. Samen met haar (al even sluwe) man Garcia vat ze het plan op het testament te stelen van de generaal en het te vervangen met een valse, opdat zij de troon kan bestijgen. Onder valse voorwendselen weet Malva de sterkste man ter wereld, Maciste, te bewegen om het testament te stelen.
 

 

Ondertussen wordt Isabella door haar vriendje Ramon, een suffe dichter, aangeraden om de gemaskerd held Zorro op te zoeken, daar de gemene Malva vast iets van plan is. Ramon moet zogenaamd naar Parijs om zijn poëzie te laten publiceren. Euh, juist ja. Je moet wel een debiel zijn als je niet meteen doorhebt dat Ramon en Zorro een en dezelfde persoon zijn. Hoe dan ook, de generaal met de scroll waarin het testament zit, heeft wat slagen te verduren en Maciste weet het ding vrij snel te bemachtigen. Hierop begint het -overigens zeer sportieve- geklier tussen Zorro en Maciste met als inzet de scroll. Gelukkig is Maciste niet zo dom al dat hij eruit ziet en komt hij erachter dat Malva een bitch is. Zorro en Maciste zijn intussen dikke mik en samen binden ze de strijd aan met de soldaatjes van Malva om de enige rechtmatige troonopvolgster, Isabella, koningin te laten worden...
 

 

De, welhaast kinderlijke, eenvoud van deze avonturenfilm is een groot minpunt. Wanneer je er nog geen vijf minuten in zit kun je al lang en breed uittekenen hoe de film zal verlopen. Veel afgezaagder kan eigenlijk niet, tenzij je een van de films uit de horror-reeks Saw opzet. Bovendien is het allemaal verschrikkelijk cheesy; zoveel kaas zelfs dat je de spaghetti bijna niet meer ziet. Maar aangezien ik me erop instelde heb ik me er niet heel erg aan geërgerd. De film poogt in elk geval voor lichtvoetig amusement te zorgen en in die opzet is er sprake van succes. Met name de laatste twintig minuten, met zijn gevechten, zijn erg leuk. Bovendien is de film visueel aantrekkelijk met aardige settings en fraai kostumering.

Hoewel ze nauwelijks tegenover elkaar komen te staan, is het idee om de karakters Zorro en Maciste in een film te stoppen bijzonder aardig. Maar de opzet is een tikje te infantiel en te simplistisch. Voor kinderen is de film dan ook zeer geschikt, temeer daar het aanwezige geweld mijns inziens geen emotionele schade zal toebrengen aan personen vanaf zes jaar.