Surveillance werd geregisseerd door Jennifer Chambers Lynch, de dochter van David Lynch, en dat zullen we geweten hebben: de sfeer is vreemd, de personages dwaas, het scenario kronkelig en bizar. Wie van Lynch houdt, zal deze film van zijn dochter op prijs stellen, wie een hekel aan hem heeft, zal waarschijnlijk de hele familie willen lynchen na het zien van deze film.

De FBI-agenten Anderson en Hallaway onderzoeken een slachting die is aangericht aan de rand van een verlaten snelweg in de staat New Mexico. Ze besluiten samen te werken met de plaatselijke politie die, in ware Lynch-stijl, bestaat uit een stelletje rare vogels, de een nog gekker dan de ander. De sfeer is onheilspellend en de ontvangst niet vriendelijk: een plaatselijke agent is bij de slachting om het leven gekomen, en zijn collega’s zouden de zaak liever zelf oplossen (en de daders ter plekke opknopen). Er zijn drie overlevenden: agent Jack Bennet (de partner van de gestorven agent), de blonde seksbom Bobbi, die stoned was tijdens de slachtpartij, en een jong meisje genaamd Stephanie, dat zegt iets geheimzinnigs te hebben gezien, vlak voordat de slachting plaatsvond. De drie worden in aparte kamers ondervraagd door agente Anderson, terwijl het geheel via een gesloten video-circuit wordt gadeslagen door haar collega Hallaway. Al snel blijkt dat de verklaringen van drie getuigen niet overeenstemmen…

Via een prachtige fotografie van het desolate landschap en een heerlijk dreigende soundtrack, weet juffrouw Lynch in het eerste uur van haar film een prachtige, onheilspellende sfeer op te roepen. De vertolkingen zijn prima, met een speciale vermelding voor de pas 9-jarige Simpkins. De ingewikkelde vertelstructuur, waarbij we de gebeurtenissen die leidden tot de slachting via de ogen van de drie getuigen te zien krijgen, draagt bij tot de spanning. Maar Surveillance is – net als bijvoorbeeld het recente The Perfect Getaway – een film die het moet hebben van een radicale twist, een wending in het scenario die al het voorafgaande compleet op zijn kop zet. In The perfect Getaway was het probleem dat er weinig gebeurde voordat we met de twist werden geconfronteerd (het voordeel was dat het gedeelte daarna spannend en spectaculair was), in Surveillance is het omgekeerde het geval: de twist voelt aan als een anti-climax, het gedeelte daarna is een ware ontgoocheling, een nagerecht dat niet smaakt. Het probleem is dat de wending totaal ongeloofwaardig is, maar tegelijkertijd onvermijdelijk. Iemand moet de moorden gepleegd hebben, en op een gegeven moment laat het script slechts één mogelijk open, een mogelijkheid die eigenlijk ondenkbaar is.

Surveillance is een sfeervolle, vermakelijke thriller, die echter de grote belofte die aanvankelijk wordt gewekt, niet weet waar te maken.