Torn Curtain werd door Hitchcock zelf gezien als een mislukking. In de literatuur over zijn werk, wordt er meer aandacht besteed aan de problemen die zich voordeden tijdens de productie dan aan de film zelf. Hitchcock kon niet goed overweg met zijn beide hoofdrolspelers, Julie Andrews en Paul Newman, die hem door de studio waren opgedrongen, en hij was ontevreden met het scenario van Brian Moore, dat hij bestempelde als humorloos. Ook kwam het tot een breuk met zijn vaste componist Bernard Herrmann, die een klassieke, sombere soundtrack had geschreven, terwijl Hitchcock had gevraagd om een lichte, jazzy soundtrack. De muziek van Herrmann werd echter wel op plaat uitgebracht en de meeste mensen vinden zijn score superieur aan die van John Addison, die uiteindelijk voor de film werd gebruikt.

Met Torn Curtain zitten we midden in de Koude Oorlog. De film vertelt een typisch verhaal van spionage en contra-spionage. De briljante Amerikaanse natuurkundige Michael Armstrong besluit over te lopen naar de DDR, omdat de Amerikaanse regering een onderzoeksprogramma heeft stilgezet. Hevig geschrokken reist zijn assistente, tevens zijn minnares, hem na tot achter het IJzeren Gordijn, zonder te beseffen dat ze daarmee Armstrongs werkelijke missie in gevaar brengt: Armstrong is een dubbelspion die uit is op de ontdekkingen van zijn Duitse collega, professor Lindt, die verder is gevorderd in het onderzoek naar een revolutionair wapen. Armstrong slaagt in zijn opzet, maar dan is zijn dubbelspel al aan het licht gekomen en moeten hij en zijn assistente halsoverkop het land zien te ontvluchten …

Zoals nagenoeg alle late films van Hitchcock, werd Torn Curtain maar matig ontvangen, en het is niet moeilijk te begrijpen waarom: het tempo ligt laag en er zijn veel te veel studio-opnames, geschoten tegen een blauwe achtergrond of op foeilijke sets (het ziet er allemaal buitengewoon klungelig uit). In de swingende jaren zestig was men gewend geraakt aan een hippere stijl van filmen, met meer vaart en afwisseling. Maar er zijn ook positieve dingen: de bedrukte atmosfeer van de Koude Oorlog is mooi getroffen (het gebrek aan humor in het script is daarbij eerder een voordeel dan een nadeel), en er zijn enkele scènes die de hand van de meester verraden, met name een langgerekte, tamelijk sadistische moordscène, gesitueerd in de keuken van een boerderij. Newman en Andrews voelen zich duidelijk niet op hun gemak, maar ze maken beiden het beste van hun rol. Wolfgang Kieling, in de rol van een laaghartige Stasi-medewerker, trekt echter alle aandacht naar zich toe. Om het nog leuker te maken, lijkt de man ook nog sprekend op de legendarische voetbalcoach Ernst Happel (zie foto linksonder).

Torn Curtain is geen topper binnen het oeuvre van Hitchcock, maar het is ook geen misser (zoals vaak wordt beweerd). Het is een wat te lange en te trage spionagethriller die echter voldoende sterke momenten telt om de aandacht vast te houden.