Je hebt wel eens van die dagen dat niets naar wens verloopt en derhalve gevoelens van ongenoegen en frustratie de kop opsteken. Althans, ik heb wel eens van die dagen. De dag dat ik Kung Fu Cook zag was zo een dag. Nu zul je je wellicht afvragen wat het een met het ander te maken heeft. Welnu, dat zal ik toelichten. Ik had behoefte aan dom vermaak om die misère te vergeten. Wat dat betreft had ik deze martial arts komedie goed uitgekozen.

Deze film gaat over een kok die bedreven is in kung fu. De plaatselijke schurk wil het restaurant van zijn baas overnemen, want hij denkt dat er zich een schat bevindt. Maar de restauranteigenaar hapt niet toe. De slechterik stuurt zijn mannetjes op het restaurant af, maar die worden allemaal vrolijk in elkaar gemept door de kok. Dan weet een gemene vrouw de (ietwat dommige) kok te laten geloven dat hij haar verkracht heeft en dus moet de kok aan de slag voor de slechterik. Enfin, na een hoop gemep en wat dies meer zij blijkt er helemaal geen schat te zijn...

Kung Fu Cook is een debiele kung fu film met vreselijk slechte humor. De grappen zijn zo abominabel en afgezaagd dat ik er vanzelf om ging lachen. Er is eigenlijk geen verhaal, maar zover daarvan sprake wordt uiteraard het meester/pupil plotje weer eens dunnetjes overgedaan. Er bestaat bijna altijd wel een excuus voor mep- en trapwerk en anders wordt el wel een gevonden. Dit levert zo nu en dan bijzonder aardige gevechten op. Ook geinig: De gejatte muziek uit onder meer The Pink Panther en For a Few Dollars More, die hier als een tang op een varken slaan.

Deze erbarmelijke kung fu productie had mij zomaar in een depressie kunnen storten, maar gelukkig weet ik (meestal) aan wat voor medicijn ik behoefte heb. En laat dat, in dit geval, nu net een erbarmelijke kung fu productie als Kung Fu Cook zijn geweest.