Mad Max 2: The Road WarriorSequels zijn per definitie slechter dan het origineel, zo luidt het gezegde. Maar er zijn uitzonderingen, en Mad Max 2: The Road Warrior wordt steevast tot de uitzonderingen gerekend.
De film begint met een fragment dat lijkt op een oude journaaluitzending. We zien zwart-wit beelden en horen de stem van een oudere man die vertelt hoe alles vroeger was. Ooit was de wereld ongerept, maar er vond een catastrofe plaats, de fossiele brandstoffen raakten bijna op, er volgden revoluties en oorlogen, en de wereldbevolking werd haast uitgeroeid. Olie werd de meest kostbare substantie op aarde, de overlevenden werden gek van verlangen bij de gedachte aan olie alleen … De stem vertelt ook van een geheimzinnige figuur die hij ooit heeft ontmoet, een zwerver genaamd de Road Warrior …
The Road Warrior werd vooral beroemd dankzij de verbluffende, soms haast onvoorstelbare achtervolgingsscènes en de prachtige kostuums van de Australische kunstenares Norma Moriceau, waarin elementen zijn verwerkt van punk, mohawk, sm, en biker-mode. Ook zijn er nog losse attributen uit de sportwereld, zoals het ijshockeymasker van Humungus, de leider van de wegpiraten. Het uitgangspunt is vrij eenvoudig: een groepje settlers heeft zich verzameld rond een boorinstallatie, en wordt belaagd door Humungus en zijn wegpiraten (een woord dat hier letterlijk moet worden genomen). Er is sprake van een status quo: de piraten kunnen niet naar binnen, de settlers niet naar buiten. En dan dient zich de geheimzinnige Road Warrior aan …
Nog meer dan zijn voorganger, werd deze film hét prototype van de postapocalyptische geweldfilm. Het script is sterk geënt op klassieke wildwestfilms, met Gibson als de eenzame ruiter (hier gemotoriseerd) die een groepje weerloze settlers te hulp schiet in hun strijd tegen hun bloeddorstige belagers. Dankzij het kostuumontwerp, lijken de piraten ook op indianen, waardoor de hele film iets wegheeft van een oude cavaleriewestern, met het boorstation als ouderwets cowboyfort.
Is The Road Warrior nu echt beter dan Mad Max? Ja, een beetje. Alles groter, kleurrijker en spectaculairder, maar door de grootse aanpak is de naargeestige sfeer van het origineel wat verdwenen. Ook het Australische landschap van de provincie New South Wales, hoe prachtig ook gefilmd, ziet er nu minder desolaat, minder dor en verlaten uit. Anders gezegd: een groter budget, heeft niet louter voordelen. Maar dat is zout op slakken: The Road Warrior is een film die zijn klassieke status ten volle verdient.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
   |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
