De vrouwengevangenis. Bekend terrein voor regisseur Jesus Franco, die vaker met dit bijltje hakt. Hoe de materie behandeld wordt verschilt niet veel van andere films die de Spaanse cineast over het onderwerp draaide. Een plot is nauwelijks aanwezig. In plaats hiervan hangt het geheel aan elkaar van het onfunctionele naakt. Slechts een dissonante flashback weet iets over enkele personages te vertellen dat niet afgezaagd is. Voor de rest komen enkel clichés om de hoek kijken; wel zo makkelijk.

Hier is een aantal vrouwen uit de samenleving onttrokken die in aanmerking komen voor een speciale behandeling, zogenaamd om hun criminele gedrag uit te bannen. De vrouwen worden gefolterd en verkracht. Een van hen schrijft er een brief over naar de gouverneur. Het wordt niet op prijs gesteld door de directrice, die uiteraard lesbische trekjes vertoont. Op het einde volgt er nog een futiele poging om uit de ´hel´ te ontsnappen...

Er is niet zoveel dat deze film onderscheidt van andere films die Franco over het onderwerp draaide. Dat had ik van tevoren ook niet verwacht. De actrices waren me ook reeds bekend en hun lichamen waren dus geen verrassing. Wellicht is de film wat explicieter te noemen wanneer we het hebben over het in beeld brengen van de poesjes. Hier staat tegenover dat de prent relatief tam is in het tonen van gewelddadigheden.

Dit is typisch zo´n film die je op de achtergrond hebt aanstaan. Je hoeft hem niet aandachtig te volgen om hem mee te krijgen. De film is rustig aan de ogen en derhalve niet echt vervelend. Na afloop zul je je er daarentegen weinig van herinneren. Een paar dagen na de prent te hebben aanschouwd schiet me enkel een scène te binnen waarin een gevangene masturbeert met een sigaret. Da's niet veel, maar nog altijd meer dan sommige andere films.