De verhalen van William Shakespeare zijn zeer geschikt om als basis voor een spaghetti western te fungeren. De respectievelijke ingrediënten zijn namelijk nagenoeg hetzelfde. Shakespeare's Romeo & Julia is echter reeds iets te vaak onder handen genomen. Bovendien spreekt het verhaal mij niet aan. Laat dit verhaal nu net het fundament vormen voor Gianni Puccini's Dove si spara di più.

De prent begint overtuigend met een bloedige vete tussen twee families, de Campos' en de Monters. Wanneer de onmogelijke romance tussen zoon Monter en dochter Campos de overhand krijgt, zakt de film in. De prent eindigt dan weer in een bloedbad, waarbij niemand minder dan Magere Hein zelf nog even komt opdraven.

Een aantal dingen stoorde mij enigszins. Zo is er het oude foefje van de leermeester en de leerling dat hier niet echt weet te overtuigen. Het personage van Peter Lee Lawrence is namelijk binnen afzien van tijd veranderd van een jochie in de mannenwereld in een dodelijke kerel. Veel stoerder wordt hij overigens niet. De overdaad aan opgesmeerde make up in zijn babygezicht verhindert dat. Ook de romance komt uit de lucht vallen. Opeens zijn de twee verliefd, terwijl daarvoor nauwelijks tot geen aanleiding is.

Het einde is nogal excessief in termen van geschiet. De lijken stapelen zich hierbij letterlijk op, wat in breedbeeld mooie plaatjes oplevert. Dat Magere Hein zelf ook nog even langskomt en een paar genadeschoten uitdeelt, dat mag ik wel.

Hier is sprake van een film die visueel de moeite waard is, maar die verhaaltechnisch veel te simpel in elkaar steekt. Bovendien spreekt, zoals gezegd, het Romeo & Julia gehalte mij niet aan.  Het acteerwerk kan ermee door. De beste prestaties komen wat dat betreft van de bijrollen van Peter Martell en Piero Lulli. Het verliefde duo, dat later in het echte leven zou trouwen, is weinig opmerkelijk bezig. Gelukkig bevat de film enkele verassende ideeën die niet onaardig zijn. Tel hierbij op de competent gefilmde actie en de film is alsog het opzoeken waard.