Het recept van een vigilante-film is bekend: de maatschappij verloedert, gerecht en politie staan machteloos, en daarom neemt een waakzame burger de wapens op tegen het uitschot van de samenleving. Het is de bedoeling dat de vigilante ons als kijker een plaatsvervangend genoegen schenkt: hij doet wat wij graag zouden willen doen (maar niet durven)
Het genre scheerde in de jaren zeventig en tachtig hoge toppen met de reeks Death Wish met Charles Bronson en Taxi Driver van Martin Scorsese. Ook de film Dirty Harry, met Clint Eastwood, wordt soms tot het genre gerekend, hoewel de hoofpersoon een politieman was (maar wel eentje die zich als een vigilante gedroeg door alle regels aan zijn laars te lappen). In de jongste jaren maakt het genre een nieuwe bloei door. We zagen Sean Bean en Jodie Foster reeds de wapens opnemen, maar in Harry Brown is de vigilante een bejaarde, gespeeld (de eveneens bejaarde) filmlegende Michael Caine, en dat is toch wel iets nieuws.
Harry Brown verdeelt zijn tijd tussen zijn vrouw, die op sterven ligt, en zijn enige vriend, leeftijdgenoot Len, die maar blijft klagen over de verloedering van de samenleving en de rondhangjongeren die de sfeer in de buurt verzieken. Harry slaat de verloedering zelf gade vanaf de balustrade van zijn flatwoning, maar probeert zo weinig mogelijk bij deze ellende stil te staan. Maar dan vallen de enige twee zekerheden in zijn leven weg: zijn vrouw overlijdt in het ziekenhuis en Len wordt door een groepje dealende rondhangjongeren vermoord. Er knapt iets bij de oude Harry. Plots pikt hij het niet meer. In een vorig leven was hij marinier, en hoewel hij nu naar adem moet happen bij het beklimmen van de trap, besluit Harry op te treden als wrekende gerechtigheid.
In de jaren zeventig waren de film een reactie op de mentaliteit van alles kan en alles mag van het voorafgaande decennium, de crazy sixties. De huidige populariteit van het genre hangt vermoedelijk samen met de verpaupering van de moderne grote steden. Naast een wraakthema, vertelt Harry Brown ook een verhaal over een stad in verval, waarin burgers zich eenzaam en bedreigd voelen, en de politie veldslagen levert met grote groepen jongeren die geen autoriteit meer aanvaarden.
Dat aspect van de film is erg goed geslaagd. Het beeld van een grauwe Britse buitenstad die gebukt gaat onder geweld en wetteloosheid is erg goed getroffen. Een aantal scènes is op een pijnlijke manier herkenbaar. De voortreffelijke acteur Michael Caine verleent de filmdaarbij het nodige cachet: hij is volledig geloofwaardig als de oude man die de wereld om hem heen uiteen ziet vallen. Harry Brown heeft dus alles om een ware topper te zijn, maar enkele zaken halen het eindoordeel een beetje naar beneden. Er is een scène met twee junks die zo over de top is, dat je het gevoel hebt dat je naar een parodie zit te kijken, en het slot, met een paar plotse wendingen in het verhaal, komt wat geforceerd over.
