Nb spoilers
In 1972 maakte Wes Craven de low-budget cultklassieker The Last House on the Left. Het succes van de film zorgde ervoor dat er tientallen producties volgden die erop geïnspireerd waren; sommigen slappe aftreksels, anderen die wellicht kunnen wedijveren met het origineel. Ruggero Deodato, bekend van onder meer Cannibal Holocaust, nodigde in 1980 acteur David Hess uit om de rol die hij in Craven's film deed nog eens dunnetjes over te doen. Hess werd blijkbaar cruciaal bevonden, want hij kreeg de helft van de filmrechten bij de deal. Uiteraard mocht het woord 'house' in de titel niet ontbreken: The House at the Edge of the Park.

Wanneer we kennis maken met hoofdpersoon Alex, doet deze meteen al iets moreel verwerpelijks: Een jongedame die hij kort daarvoor leerde kennen bij een feestje wordt door hem klemgereden, verkracht en vermoord. Da's niet zo fraai van Alex, die de rest van de film vast meer van zulks in petto heeft.

Samen met een labiele vriend weet Alex zichzelf uit te nodigen voor een yuppenfeestje. Dit draait al snel uit op een gijzeling van de yuppen, waarbij de psychopaat in Alex komt bovendrijven. Maar indien je The Last House on the Left hebt gezien, dan weet je dat de rollen worden omgedraaid en het tuig een venijnig koekje van eigen deeg krijgt...

Wanneer ik een vergelijking trek tussen Craven's film en die van Deodato, valt op dat de laatste veel minder serieus te nemen valt. Dit wil niet zeggen dat 'ie niet serieus bedoeld is, maar de film weet frequent de lachspieren te bedienen. De tenenkrommende situaties en de afgezaagde teksten die volop worden uitgebraakt vermaken kostelijk. De film ontbeert dan ook de spanning van een goede thriller, maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door het exploitation gehalte (lees: geweld en tieten). Bovendien is de muziek van Riz Ortolani uitstekend.

Conclusie: The House at the Edge of the Park is niet beter dan The Last House on the Left, maar wel veel vermakelijker.