Kom niet aan mijn Kinderen

Kom niet aan mijn kinderen is een verfilming van het autobiografische boek van Janneke Schoonhoven: in 2004 werden haar kinderen door haar ex-man naar Syrië ontvoerd. Pas na lange tijd, en onderhandelingen op hoog diplomatiek niveau, mochten ze naar huis terugkeren.

Janneke heet in de film Hanne, haar kinderen Azim en Bibi (in werkelijkheid Ammar en Sara). In het kader van het bezoekrecht, belooft vader Nizar een uitstapje met ze te maken naar Euro Disney, maar in plaats van naar Parijs, voert de tocht naar Damascus. Hanne neemt contact op met een professional gespecialiseerd in dit soort ontvoeringszaken, en reist met hem  diverse malen af naar Syrië. Het probleem is dat Nizarr volgens de Syrische wet in zijn recht staat. Dit houdt in dat de ambassade officieel geen medewerking kan verlenen, en de kinderen ook niet actief bij de vader kunnen worden weggehaald, want dat zou kidnapping zijn. Uiteindelijk wordt een list toegepast om Azim en Bibi met hun moeder te verenigen …

Ieder jaar worden in Nederland zo’n 150 à 200 kinderen door één van de ouders ‘ontvoerd’: in de meeste gevallen betreft het de vader, en in veel van die gevallen, is die vader een moslim. De film geeft een redelijk goed beeld van wat moeders van ontvoerde kinderen doorgaans meemaken: de overheid is niet tuk op aandacht en belooft veel maar doet weinig, het ambassadepersoneel ter plekke is bang voor problemen met de lokale autoriteiten en houdt de boot af, en het thuisfront krijgt al gauw genoeg van de zaak: Hanne heeft een nieuwe vriend en die ziet niet graag dat zij al haar energie aan de verdwenen kinderen besteedt.

Ik wilde de film graag zien omdat ik iemand ken die zijdelings een bemiddelend rolletje heeft gespeeld in de affaire. Ik vreesde voor een afgrijselijke draak, maar dat valt mee. Theateractrice Karina Smulders is erg goed als de getroffen moeder en ook de andere personages worden niet als karikaturen weggezet. De schildering van de gezellige sfeer binnen een islamitische familie – en de aantrekkingskracht die deze sfeer heeft op één van de kinderen - is heel treffend. Het is ook leuk om te zien hoe Nizar zich onder de voortdurende vragen probeert uit te draaien waarom Hanne niet met hem is meegekomen: hij durft niet te bekennen dat ze hem heeft verlaten, voor een islamitische man is dat namelijk een onvoorstelbare vernedering.

Natuurlijk telt de film (oorspronkelijk gemaakt voor televisie) wel een paar tekortkomingen. De dialogen (vooral die van de kinderen) klinken wat stijfjes en het scenario springt te veel van de hak op de tak, hup zo zitten we in Syrië, hup zo zijn we weer terug thuis, enzovoorts. Het slot is goed uitgewerkt, zelfs spannend, maar dan meent men het weer te moeten bederven door het invoegen van de klanken van Anouks Lost. Hoe kun je zo smakeloos zijn. De film is gedeeltelijk opgenomen in Tunesië en het Arabisch dat gesproken wordt, klinkt Noord-Afrikaans, niet Syrisch. Verder is Ölmez, die voor Nizar speelt, van Turkse afkomst en heeft hij ook een typisch Turks uiterlijk. Maar goed, al bij al is Kom niet aan mijn kinderen een aardige smartlap (het had immers zoveel ergens gekund). Wie eens wat anders wil zien …

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- Taxi Driver (drama : 9)
- Wandafuru Raifu (After Life) (drama / fantasy : 8.5)
- Le Gamin au Vélo (drama : 8.5)
- I Wish (Kiseki) (drama : 8.5)
- Jean de Florette (drama : 8.5)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie drama eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10