De John Wayne achtige acteur Rod Cameron kruipt in de huid van Wilde Westen figuur Pat Garrett. Deze sheriff zit twee broers, die een bank beroofden, achterna. En dat allemaal op Garrett´s trouwdag! De broers trekken naar Mexico en daar hebben Garrett´s deputies niet zo´n trek in. De sheriff staat er dus alleen voor om het duo naar een Amerikaans galg te brengen. De missie wordt extra gecompliceerd wanneer Mexicaanse bandieten van de gestolen buit vernemen...

Productiemaatschappij Jolly Films kwam in 1964 met twee westerns: Le pistole non discutono en Per un pugno di dollari. De eerste film had een veel groter budget en moest voor de knaken gaan zorgen. Sergio Leone's film was enkel een goedkoop bijproduct dat van praktisch dezelfde middelen (crew, sets, etc.) gebruik kon maken. Zoals bekend triomfeerde Sergio Leone's prent en werd ermee de geboorte van de spaghetti western gemarkeerd. Over Le pistole non discutono wordt nog maar weinig gediscussiëerd. Dit komt voornamelijk omdat de film de brille van Leone ontbeert, de scherpe rand ontbreekt, te weinig vernieuwend is en hoofdrolspeler Rod Cameron niet het charisma heeft van Clint Eastwood. Overigens kostte deze Cameron net zoveel als de gehele cast van Per un pugno di dollari.

Het verhaal had, met zijn Winnetou achtige charme, afkomstig kunnen zijn van Karl May. Het gros van de personages is te goedgelovig om in het echte Wilde Westen lang te overleven en de verwikkelingen zijn vaak oubollig en - knullig, maar dat heeft ook wel iets; op een 'spannend jongensboek' manier, of zo. De toonzetting maakt de film echter ook extreem voorspelbaar en veel te braaf.

Hoewel ik niet zo kapot ben van de ietwat stijve Rod Cameron, maakt de hoofdrolspeler het beste ervan. Er zijn gelukkig acteurs in de cast die stukken meer weten te overtuigen. Met name Mimmo Palmara en Horst Frank weten heerlijke slechteriken neer te zetten.

De film wordt wel eens aangewreven te 'Amerikaans' te zijn. Hiermee ben ik het niet eens. De spaghetti western zoals hij bekend is, was immers nog net niet geboren. Toch maken enkele scènes duidelijk dat er een Italiaan in de regiestoel zetelt en niet een Amerikaan. Met name enkele religieuze ondertonen zijn in dit kader tekenend. Zo verraadt het shot van Billy (Horst Frank) 's lijk, waarnaast de bladzijden van zijn bijbel wapperen door de wind, een mediterrane, katholieke, inbreng. Het is een fraai plaatje bovendien. Sowieso weet de film, wat plaatjes betreft, te overtuigen. Regisseur Mario Caiano gebruikt de fraaie Andalusische settings uitstekend.

Le pistole non discutono is een tamelijk interessante film die redelijk weet te vermaken; op een wat infantiele manier dan toch. De elementen die de film sympathiek maken, vormen tezamen echter tevens de zwakte van de productie.