The RoadZo met het cruciale jaar 2012 – waarin volgens de Maya’s immers de wereld vergaat – in aantocht, zijn apocalyptische rampen troef in Hollywood. Roland Emmerich blies de wereld naar de vaantjes in zijn eigen visie op 2012, Denzel Washington speelt een apocalyptische cowboy in het met een religieus sausje overgoten The Book of Eli, en dan is er ook nog deze film naar de gelijknamige, meermaals bekroonde roman van Cormac McCarthy. Van de drie films is The Road zeker de meest intellectuele. De bijnaam van Cormac McCarthy is de mensenhater van Texas. Religieuze boodschappen hoef je in The Road dus niet te verwachten. Er heeft een wereldwijde ramp plaatsgevonden en er bestaat geen hoop op beterschap, overleven is het enige devies. If God has created us, he must have given up hope long time ago, zegt een van de personages, in één van de schaarse dialogen. Er wordt weinig gesproken in The Road, maar de paar woorden dreunen in de immense leegte van een zinloos en wreed universum.
De ramp die de aarde heeft verwoest en vrijwel de gehele mensheid heeft uitgeroeid, wordt niet nader geduid. De laatste mensen zwerven nu rond op de restanten van wat eens een beschaving mocht heten. We volgen een man en zijn zoontje. Ze zijn allebei uitgemergeld, hebben vreselijke honger, en zijn op weg naar de kust. Op de loer liggen zwervers, even uitgemergeld als zijzelf, en groepjes mensen die zijn overgegaan tot kannibalisme. Alles is even grauw en hopeloos in de The Road. Nou ja, bijna alles. In een treffend moment, als zij beiden een regenboog aanschouwen, zegt het zoontje plots: Pap, ik zie kleuren! Een post-apocalyptisch landschap is waarschijnlijk nooit zo aangrijpend weergegeven als in The Road. En, let wel, zonder gebruik te maken van CGI’s. Men filmde in en om een verlaten mijnstadje, rondom de uitgebrande gebouwen van een voormalig themapark, en op een braakliggend stuk snelweg. Ook diverse verwoestingen aangericht door de Orkaan Katerina werden handig gebruikt .De resultaten zijn verbluffend. Ook de ingehouden soundtrack van onder meer Nick Cave is prachtig. En toch is het niet louter goud wat er blinkt. Men heeft een nogal hinderlijke voice-over toegevoegd, en de flashbacks naar de periode vóór de ramp, voegen weinig toe aan het geheel. Bovendien ligt het tempo wel erg laag. Op een paar zeer hevige scènes na (de scène in de kelder is bepaald niet geschikt voor tere zieltjes) gebeurt er in de film weinig. The Road is geen gemakkelijke kost. De wereld en de sfeer van Mad Max en andere post-apocalyptische actiefilms is wel héél erg ver te zoeken. Maar wie eens iets anders wil zien, weet waar hij moet zijn.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
   |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
