Adios Gringo

In de begindagen van de spaghettiwestern was Giuliano Gemma de drukst bezette acteur van het Italiaanse Wilde Westen. Adios Gringo was zijn vierde western binnen twaalf maanden, en de vierde die een kassucces werd. Gemma gebruikte voor het eerst zijn eigen naam in plaats van het ‘Amerikaanse’ Montgomery Wood.

Hij speelt in Adios Gringo een rol die hem op het lijf is geschreven: die van een doodeerlijke jongeman die zijn onschuld moet bewijzen, nadat hij ten onrechte van veediefstal is beschuldigd. Op de vlucht voor zijn achtervolgers, en op zoek naar de man die hem de gestolen koeien heeft verkocht, redt hij bovendien het leven van een jonge vrouw, die na een postkoetsoverval is verkracht en - naakt vastgebonden aan vier palen -  is achtergelaten in de brandende zon. Eén van de verkrachters, blijkt uitgerekend degene te zijn die Landers de gestolen veestapel heeft verkocht, en Gemma denkt door de man over te leveren aan de autoriteiten ook zijn eigen onschuld te kunnen bewijzen, maar de veedief en verkrachter heeft een gevaarlijke compagnon: de perverse zoon van de machtigste rancher in de wijde omtrek, een jongen die nooit heeft willen deugen, maar de oogappel is van zijn vader ...

Adios Gringo is nog duidelijk een overgangsfilm: er is volop actie, maar de typische sfeer die we met het genre vereenzelvigen, is slecht mondjesmaat aanwezig. Naar Amerikaans voorbeeld is de held nog een echte held, die door ongelukkige omstandigheden in de problemen is geraakt, geen ongeschoren en cynische loner. De actie wordt echter naar het voorbeeld van Leone al wat grimmiger en bloediger, en de (prima) soundtrack van Benetto Ghilgia is duidelijk gecomponeerd naar het voorbeeld van Morricone (met uitzondering van de titelsong, die een beetje lijkt op de hits van Paul Anka uit die dagen).

De film werd binnen drie weken opgenomen in de late herfst van 1965. De scène (in de 'brandende zon') waarin Gemma de vastgebonden vrouw het leven redt, moest worden verplaatst naar de studio, omdat het in de open lucht te koud was. Hoewel we met Adios Gringo nog in de begintijd van het genre zijn, waren de meeste acteurs al goede bekenden, zeker van Gemma: Ida Galli was reeds naast hem te zien in Un Dollaro Bucato, en Nello Pazzafini (hier de veedief), was een persoonlijke vriend, en net als hijzelf een ex-stuntman en ex-bokser: zoals altijd hebben ze samen een stevig vuistgevecht, waarbij ze elkaar bont en blauw timmeren.

Adios Gringo is een aardige spaghettiwestern, maar meer ook niet. Fans van Gemma zullen zich niet bekocht voelen, maar voor anderen zijn er betere spaghettiwesterns (ook met Gemma) op de markt.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- The man who shot Liberty Valence (western / drama : 8)
- Colorado Territory (western : 8)
- True Grit (2010) (western / drama : 8)
- Stagecoach (western / drama : 8)
- A Time for Killing (western : 7)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie western eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10