De mislukt maar vrolijke schrijver Paul Varjak heeft zijn intrek genomen in zijn nieuwe woning. Bij hem in de flat woont Holly Golightly, een vrolijke, spontane, maar mysterieuze en moeilijk te volgen jonge vrouw. Er is direct een klik tussen beide, maar van seksuele spanning lijkt geen sprake. Toch treffen de twee elkaar regelmatig en laat Holly Paul toe in haar leven. Ze maakt duidelijk dat ze enkel op zoek is naar mannen met veel geld, waardoor Paul geen enkele kans maakt. Haar levenshouding en naïeve kijk op de liefde lijken een gelukkig leven echter in de weg te staan.
 

Bovenstaande samenvatting is wellicht wat karig, zeker voor een film met een aanzien als deze. Toch heb ik hier bewust voor gekozen. Breakfast at Tiffany's vertelt namelijk slechts een zeer kort verhaal in een ruime twee uur. Van een plot is dan ook nauwelijks sprake. Dit is eerder een verzameling van korte verhalen en kleine gebeurtenissen die over een man en vrouw worden verteld. Pas op het einde lijkt er enige richting in het stuurloze verhaal te komen, maar dat lijkt er met de haren bijgetrokken. De film Breakfast at Tiffany's is overigens losjes gebaseerd op de gelijknamige roman van Truman Capote uit 1958.

Hoewel de afwezigheid van een fatsoenlijke plot in veel films een doodzonde is, komt Breakfast at Tiffany's er mee weg. Dat komt door de fantastische hoofdrol van Audrey Hepburn. Deze film is haar op het lijf geschreven. Zij vormt dan ook het stralende middelpunt van deze rolprent. Hepburn is zowel charmant als bitcherig, zowel vervelend als verleidelijk, maar altijd overtuigend in haar rol van verwende vamp. Zonder haar zou deze film niks voorstellen en zou het onmogelijk zijn hier een voldoende voor neer te schrijven. 

Breakfast at Tiffany's heeft inmiddels een positie tussen de klassiekers uit de twintigste eeuw verworven. Meerdere scènes mogen zich inmiddels tot iconen van de Amerikaanse cinema rekenen. Hieronder vallen onder andere haar extreem lange sigarettenhouder en haar befaamde little black dress. Ook de terugkerende grap van bovenbuurman Yunioshi (Mickey Rooney), hoewel erg flauw, mag hiertoe worden gerekend. Hoewel Breakfast at Tiffany's voor mij persoonlijk niet de beste film uit de jaren zestig is, heb ik me uitermate vermaakt met deze prachtige rolvertolking van Audrey Hepburn.