De uitgezeken plot van A Tucson si muore heeft niet veel om het lijf. In het stadje Tucson is er niet de minste onenigheid, maar de gezapigheid slaat om in angst wanneer Bill Lexter en zijn bende Tucson gaan terroriseren. Het is hen om een aankomend goudtransport te doen. Zoals je mag verwachten is er een aantal helden die voorop gaan in de strijd tegen het kwaad en tevens de bevolking weten te mobiliseren om zich te verzetten. Een aardige rol is hierin weggelegd voor een duo saloondames dat een ellenlange catfight ensceneert om de criminelen af te leiden. Het leidt tot een massale schietpartij die vreselijk gechoreografeerd is, doch tezamen met voornoemde catfight tot het vermakelijkste hoort dat de film heeft te bieden. Gezien de goedkoopheid van de productie is de enorme hoeveelheid hierbij gebruikte figuranten opvallend. De meesten van hen zouden als lijken het miniscule Joegoslavische westernstadje plaveien.
Onder het pseudoniem D. Brownson regisseerde Cesare Canevari in 1964 deze vrijwel onbekende spaghetti western. ´s Mans andere western, het gedrogeerde ¡Mátalo! dat zes jaar later verscheen, is veruit de bekendste van Canevari´s pogingen in het genre en verwierf zelfs een bescheiden cultstatus. De twee films staan, niet enkel qua naamsbekendheid, mijlenver uit elkaar. A Tucson si muore is een ronduit knullige- en goedkope poging tot een cowboyfilm die ten tijde van verschijnen reeds oubollig aandeed. Sergio Leone regisseerde immers in hetzelfde jaar het baanbrekende Per un pugno di dollari, hetgeen voor Canevari overigens het sein was om de titel van zijn film te veranderen in Per un dollaro a Tucson si muore. ¡Mátalo! brak juist met de reguliere pief-paf-poef benadering en leverde een experimentele film op. De films hebben echter gemeen vervreemdend aan te doen. Waar het bij ¡Mátalo! het hippie-achtige karakter is dat hieraan debet is, is het bij A Tucson si muore de volledige afwezigheid van enige geloofwaardigheid, ingegeven door de gifgroene Joegaslivische settings die als decor fungeren. Bovendien is de prent wel zó slecht gemaakt dat je hem enkel in hoodschuddende ongelovigheid kunt ondergaan.
De televisie uitzending van Kabel Eins Classics is (vooralsnog) de beste manier om de film te zien. Het beeld is scherp en de film lijkt gepresenteerd in de juiste aspect ratio. Van enige fatosenlijke cinematografie is echter geen sprake, dus dat laatste valt moeilijk te verifiëren. Blutige Rache in Tucson luidt de titel bij onze Oosterburen en dat is, gezien de hoge lijkenteller, aardig gevonden. Het gesproken Duits vormt naar mijn mening geen beletsel. Het past juist wel bij de knulligheid die je voor je kiezen krijgt. Met name de obligatoire in- en uitluidende voice over weten, op onbedoeld amusante wijze, goed aan te geven met wat voor rommel je hier van doen hebt. Op zich heb ik niets tegen tegen technisch erbarmelijke films, doch slechts op het einde wordt de afwezigheid van enige kwaliteit gecompenseerd door een afdoende hoeveelheid vermaak. Voordien is de film alleen maar op een vervelende manier slecht.
