Etienne Navarre en Isabeau d'Anjou zijn elkaars geliefden. De bisschop van Aquila heeft echter ook een oogje op de mooie vrouw. Als het hem niet lukt haar te krijgen, spreekt hij een vloek uit. Als hij haar niet krijgt, zal niemand haar krijgen. Isabeau verandert overdag in een adelaar, terwijl Etienne 's nachts een wolf wordt. Hierdoor kunnen ze elkaar nooit meer in hun mensenvormen aanraken.

Hulp tegen deze vreselijke vloek komt uit onverwachte hoek. De jonge Phillipe Gaston weet uit de kerkers van Aquila te ontsnappen. Door toeval ontmoet hij Etienne en weet hij het leven van Isabeau te redden. Een oude priester vertelt ze dat het op een speciale dag mogelijk is de vloek te breken. Phillipe belooft hierop dat hij zal proberen om Etienne de stad in te krijgen, zodat deze de bisschop kan confronteren.
 

Ladyhawke is wellicht niet de meest verheffende film die je ooit zult zien, maar vermaken doet hij zeer zeker. De lichte fantasysetting is goed getroffen, mede door het gebruik van mooie Italiaanse landschappen en steden. Het verhaal moge niet bijster origineel zijn, het voldoet voldoende als kapstok om een aardige en juist gedoseerde dosis actie, humor en romantiek te brengen.

Opvallend is het gebruik van muziek in deze film. Waar je in fantasyfilms vaak de nodige bombastische symfonieën voorbij hoort komen, doet Ladyhawke het met typische jaren tachtig synthesizerdeuntjes. Een vreemde gewaarwording kan ik je zeggen. Ten slotte nog een positieve aantekening over het acteerwerk van de drie hoofdrolspelers. Al met al geheel niet slecht, maar zeker geen film die lang zal beklijven.