Ergens in de woestijn experimenteert een duo voedselbiologen op dieren. Dat gaat allemaal prima; de beesten groeien als kool. Dit zou wel eens de aanstaande hongerproblematiek kunnen oplossen! Maar daarvoor zal geëxperimenteerd moeten worden op mensen. Deze reageren echter niet zo goed op het (radio actieve) middel dat hen wordt toegediend. Van het duo blijft er, reeds voor de titelrol begon, maar een over. Gruwelijk misvormd komt hij -alles voor de wetenschap- aan zijn einde. Wanneer ook een labhulpje met het goedje is ingespoten, verandert diens gezicht eveneens in een vormloze massa. Vanwege zijn plotselinge lelijkheid en zijn aanstaande dood gaat hij een robbertje vechten, waarbij een uit de kluiten gewassen tarantula uit het laboratorium ontsnapt. Deze heeft honger en wordt bovendien alsmaar groter...
 

 

Het uitroepteken achter de krachtige titel en de sensationele artwork beloven nogal wat. De belofte wordt oke ingelost. De titelspin is actief op moorddadige wijze en de effecten zijn hierbij niet eens zo slecht. Regisseur Jack Arnold draaide wel eens een western en dat is ook hier goed te zien. Een stoffig westernstadje is het decor, compleet met oude, verwarde, sheriff zonder enige daadkracht. Het contrast met de moderne elementen is aardig.

Het acteerwerk voldoet zowaar. De teksten van de personages zijn meestal niet best, maar de cast doet uiterst serieus, hetgeen werkt. Een jaren '50 versie van actrice Gina Gershon onderscheidt zich hierbij, acteertechnisch, het meest postief.

Uiteraard heeft Tarantula! de nodige campy momenten. Een nietsvermoedende vrouw die zich uitkleedt terwijl de huizenhoge spin naar binnen loert is hiervan een goed voorbeeld. Op het einde wordt de uit de kluiten gewassen geleedpotige gebombardeerd met napalm; ook vrij geinig gedaan.

Al met al is dit een simpele, doch vermakelijke, combinatie van horror en sci-fi die aardig de tijdsgeest van de jaren '50 weergeeft. Met de speelduur van 75 minuten zit het ook wel snor.