Maindrian Pace wordt ingehuurd door een schimmig figuur uit Zuid Amerika ingehuurd om, binnen een week, 48 specifieke auto´s te stelen. Pace en zijn maten gaan aan de slag, maar het bemachtigen van een bepaalde Mustang levert de nodige problemen op. Pace wordt spoedig op de huid gezeten door een heel politekorps, hetgeen resulteert in een hoop brokken ten gevolge van een ellenlange achtervolging...
 

 

H.B. Halicki is de schrijver, regisseur, producent en hoofdrolspeler van Gone in 60 Seconds. Volgens Ronald D. Moore stal hij zelf auto´s om de prent te financieren. Een aardig staaltje independent filmmaking is het in ieder geval en het legde Halicki geen windeieren.

Voor een goed verhaal ben jij bij deze film aan het verkeerde adres. De film draait enkel om de auto´s en wat je ermee kunt doen. Het begin is vrij saai, maar wanneer de achtervolging begint, dan kun je de popcorn klaarzetten. Het is, naar ik vermoed, de langste ooit op het witte doek vertoond. En hij is best vermakelijk met (ketting)botsingen, een berg in de prak gereden politieauto's en een hoop slachtoffers die worden afgevoerd naar het ziekenhuis. Het gaat helemaal nergens over, maar het vermaakt op lekker onpretentieuze wijze.

Filmtechnisch is er sprake van een weinig hoogstaande productie. Zaken als camerawerk en montage zijn ronduit slordig gedaan. Tevens heb ik de indruk dat op de veiligheid niet echt werd gelet. Het feit dat H.B. Halicki stierf in een crash tijdens het filmen van een vervolg op Gone in 60 Seconds bevestigt dit vermoeden. De prent rammelt aan alle kanten, maar wordt enigszins gered door de ongelooflijke dollemansrit die bijna de helft van de speelduur voor zijn rekening neemt. In 2000 kreeg de film een remake met onder meer Nicolas Cage en Angelina Jolie.