De hoes vermeldt dat Ned Kelly tot de Australische folklore behoort. Als dat een feit is had die gast wel een betere film verdiend. De sfeer die deze film uitademt balanceert tussen drama en ´je had er bij moeten zijn´ humor. Dit contrasteert met de toonzetting van de muziek, die overduidelijk harverwarmende en -verscheurende gevoelens zou moeten oproepen. Ik kijk de film op dit moment met een half oog, maar geniet meer van de recensie die ik fabriceer. Dit duidt wellicht ergens op. De redelijke cast, althans wat de namen betreft, weet het niveau van de film niet naar een hoger plan te tillen. Over het verhaal begin ik niet eens, want dan word ik er aan herinnerd. Een afrader, maar wat wil je ook van de makers van Elizabeth en About a Boy. Chicks zullen dit om bepaalde redenen wel een topper vinden, maar de gemiddelde heteroseksueel met een piemel in zijn broek zal hiervan niet blij worden. Er bestaat een aantal andere verfilmingen van Ned Kelly´s verhaal, waaronder een uit 1970 met Rolling Stone Mick Jagger in de hoofdrol, die vermoedelijk allen beter zijn dan deze schijtfilm. Met andere woorden: Kijk een van die films of lees een boek erover indien de figuur Ned Kelly je interessant lijkt.
