Met Lust, Caution won de Chinees-Amerikaanse regiseeur Ang Lee voor de tweede keer de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië (de eerste was voor het homo-epos Brokeback Mountain). Verder leverden de openhartige sexscènes de film in de VS een NC-17 rating op, hetgeen zoiets wil zeggen als ‘bijna pornografisch’. In China moest de film om die reden drastisch worden ingekort en werden fikse bedragen neergeteld voor onverkorte (illegale) kopieën. Redenenen genoeg om reikhalzend naar de film uit te zien, maar ik moet u teleurstellen: Lust Caution is veel gedoe om niks.
Tijdens de Japanse bezetting van China, in de jaren ’30 en ’40 van de vorige eeuw, richt een aantal studenten een verzetsgroep op. Hun oog valt op een hoge Chinese functionaris, Mr. Lee, die collaboreert met de Japanse bezetter. Een aantrekkelijke studente, Chai-chi, zal proberen om zijn vertrouwen te winnen, en hem, als het eenmaal zover is, aan de groep uitleveren. Lee, die in zijn functie diverse wreedheden heeft begaan, blijkt privé echter een charmante persoonlijkheid en hij en Chai-chi worden binnen de korste keren gepassioneerde minnaars. Hoe moet het nu verder? Zal Chai-chi haar minnaar uitleveren of … voor wie de film nog niet gezien heeft, wil ik de afloop niet verraden.
Lust Caution vertoont opmerkelijke gelijkenissen met Zwartboek van Paul Verhoeven. Het is wellicht een verrassing dat de film van Lee meer stof deed opwaaien dan die van onze Paul, maar hand op het hart: Zwartboek is in alle opzichten de betere film, spannender, opwindender, zelfs erotischer. Hoe openhartig de sexscènes in Lust ,Caution ook zijn (ze zijn ook tamelijk acrobatisch), de erotische werking is gering; ze zijn – ik verzin het niet – eerder gewelddadig dan sexy.
Lust, Caution is niet echt slecht, de locaties, de kostumering en enscenering, het ziet er allemaal prachtig uit, maar het een leeg soort esthetiek, een prachtige verpakking zonder veel inhoud. De film lijdt, zoals dat heet, aan rigor artis: hij wil te kunstzinnig zijn. Verder duurt hij maar liefst 138 minuten, terwijl Lee hetzelfde verhaal in minder dan 90 minuten had kunnen vertellen. Ik vond het als eerstejaars student Chinees leuk dat ik hier en daar een woordje en een zinnetje kon verstaan. Dat was mooi meegenomen.
