Hoewel reeds in 1954 Ian Fleming´s Casino Royale werd vertaald naar het audio-visuele voor de Amerikaanse televisieserie Climax!, klik hier voor de recensie, vormde Dr. No de aftrap van de langlopende filmfranchise. De avonturen van de MI5 agent waren op papier al een succes en producenten Albert R. Broccoli en Harry Saltzman wisten dit naar het witte doek te vertalen.

Terence Young heeft met de eersteling uit de reeks een vakkundige film gedraaid. Het tempo ligt niet hoog en de plot is niet bijzonder, maar de prent kijkt plezierig weg. De Jamaicaanse settings doen avontuurlijk aan, Sean Connery is nu eenmaal de beste 007 en Ursula Andress, wat mij betreft, de leukste Bond girl. Op het uur, veel te laat, komt ze de film binnenwandelen: Een hoogtepunt in de film.
 

 

Dr. No vangt aan als een reguliere spionagefilm die tot de introductie van de titelschurk niet eens zo heel ongeloofwaardig is. Waar de extravagante ideeën in de toekomst van de reeks wel eens de overhand namen, zijn ze hier ietwat te weinig aanwezig. Maar goed, de slechterik die de wereld wil overnemen is aanwezig, alsmede diens maffe schuilplek en - mechanische, vuurspuwende draak.

Ik had de film als kind voor het laatst gezien en een hernieuwde kennismaking was leuk. Met de post-Connery Bond films heb ik niet veel, maar diegene met de Schot in de hoofdrol laten zich meestal goed verteren.