George Martin speelt Clint, een ooit stoere gast die bloedige wraak nam voor de moord op zijn broer. Clint breekt uit de bak en heeft nu een prijs op zijn hoofd. Maar waarom doet hij dat? Clint is veranderd in een enorme pussy die terug wil naar zijn vrouw en kinderen. Clint's vrouw is echter niet van de wapens en dus besluit hij ze aan de wilgen te hangen. Prompt krijgt Clint het aan de stok met tuig dat het land van zijn vrouw wil inpikken. En dan is er ook nog de premiejager Scott die naar hem op zoek is...
 

 

Vervolg op- en remake van Clint il solitario, dat op zijn beurt leentjebuur speelde bij de Amerikaanse westernklassieker Shane. Het voornaamste verschil met het eerste deel is de aanwezigheid van premiejager Scott, gespeeld door Klaus Kinski. Het is maar goed dat de Duitser acte de présence geeft in deze afgezaagde productie, want zijn inbreng is veruit het meest memorabel.

Klaus Kinski steelt de show als coole premiejager Scott. Helaas raakt Scott om mij onbegrijpelijke redenen bevriend met titelpersonage Clint en laat hij hem op het einde zijn gezinnetje stichten, in plaats van het kopfgeld voor hem op te strijken; slecht!

Clint is een lulletje rozenwater eerste klas en derhalve een vreselijk personage om de meeste tijd naar te kijken. George Martin speelt hem bovendien niet best, al valt er met zo'n berg clichés natuurlijk niet veel aan te vangen. De kinderen van Clint wekken zo mogelijk nog meer irritatie op dan Clint zelf. Met name de tranentrekkende flashbacks zijn tenenkrommend te noemen in dit kader. In de Engelstalige versie heet Clint overigens Trinity, maar helaas worden de lachspieren niet bediend zoals de echte Trinity dat wel pleegde te doen.

Deze goedkope spaghetti western, compleet met hergebruikte muziek van Ennio Morricone uit The Hellbenders, doet dus van alles fout. De geweldserupties en de vechtpartijen zijn echter behoorlijk geslaagd en vergoeden een hoop. Het is, afgezien van Klaus Kinski, voornamelijk hierdoor dat de prent enigszins te doen is.