Crimineel Hagen neemt bloedige wraak voor de dood van zijn broer. Het is de familie van de gevreesde Nevada Kid die het hiervoor moest ontgelden. Hierop is Nevada Kid, die zojuist terugkeerde van de burgeroorlog, erop gebrand om op zijn beurt wraak te nemen. Nevada´s enige hint richting Hagen´s bende is een gouden zakhorloge, maar hij wordt geholpen door zijn voormalige slaaf Sam en een vrolijke premiejager (een overacterende Gordon Mitchell). Ook een bevallige blondine (Simonetta Vitelli) heeft nog een appeltje te schillen met de bende...

Miles Deem, oftewel Demofilo Fidani, flikt het hem weer. Met de gebruikelijke aanpak en een blik personeel dat vertrouwd aandoet flanste de man Per una bara piena di dollari in elkaar.

Op de cinematografie van Joe D´Amato valt niet zoveel aan te merken en ook de bij vlagen sinistere muziek van Lallo Gori komt goed van pas. De prent is tamelijk sfeervol voor een goedkope film. De behoorlijke rolbezetting, met Klaus Kinski als gestoorde bendeleider voorop, draagt hier een steentje aan bij.

Het verhaal is niet best en nogal simplistisch aan elkaar gelapt, hetgeen knullige verwikkelingen en stupide dialogen tot gevolg heeft. Bovendien houdt het qua hoeveelheid scenario niet over, waardoor we (al dan niet in slowmotion) erg veel paardrijscènes krijgen voorgeschoteld.

De film bevat daarentegen een hoop actie die goed weet te vermaken. Aangevoerd door stuntcoördinator Benito Pacifico, onder het geweldige pseudoniem Dennis Colt, wordt er een scala aan acrobatische overdrevenheden en spastische doodsrollen gebracht.

Dé scène van de film is wat mij betreft een van de coolste uit de geschiedenis van de spaghetti western. Revolverheld Jeff Cameron wandelt op zijn dooie akkertje een stadje binnen waar op dat moment een gewelddadige bankoverval plaatsheeft. De bankrovers komen al schietend naar buiten, maar worden op een welhaast verveelde manier afgeknald door Cameron. Zoveel coolheid kan een televisiescherm haast niet aan.