Vier vrienden maken een kanotochtje over de Cahulawassee River, voordat deze onder water komt te staan als onderdeel van een stuwmeerproject. De regio bestaat -hierop vooruitlopende- enkel nog uit lokale rednecks. Als tijdens de tocht een van de kano's aanlegt voor een pauze, staan twee lokalo's ze weinig vriendelijk op te wachten. Een van de vrienden wordt door de hicks verkracht, terwijl de ander bijna wordt omgebracht. Gelukkig komen de andere vrienden net op tijd om te helpen. Niet veel later wordt een van hen echter vanuit de bossen doodgeschoten. Wat een gezellig vriendenuitje had moeten worden, blijkt een dramatische boottocht te zijn.
 

Een van de eerste scènes van Deliverance is wereldberoemd. Als ze de eerste rednecks ontmoeten, ontstaat er een virtuoos muzikaal duel tussen een van de gitaar spelende vrienden en een een banjo hanterende rare kwibus. De muziek blijft hangen en komt op sommige momenten terug in de film. Dit werk zeer sfeerverhogend. Ook goed is de fijne back to nature sfeer die deze film uitstraalt. Lekker met zijn allen in de kano over de ruige rivier door de bossen heen. De beelden zijn mooi en het buitenleventje wordt goed op de kijker overgebracht.
 

Minder te spreken ben ik over het acteerwerk in Deliverance. Vrijwel alle hoofdrolspelers zouden later uitgroeien tot topacteurs, maar daarvan is in deze film nog weinig te zien. Dialogen zijn statisch en getuigen niet van natuurlijke handelingen van mensen. Jammer, want als dit beter was geweest was Deliverance naar een hoger plan getild. Het is immers eenvoudigweg een goede avonturenprent, die in het algemeen wordt gezien als beste film uit 1972. Of dat zo is, durf ik niet te zeggen, maar feit is dat dit werk dertig jaar na dato nog zeer goed te verstouwen is.