Rise of the Planet of the ApesElf jaar na de remake Tim Burton, die er niet in slaagde om de serie rond de apenplaneet nieuw leven in the blazen, wenste ene Rupert Wyatt een nieuwe poping te wagen, en surprise surprise, zijn film is een fikse stap in de goede richting. Wyatt noemt zijn film zelf een reboot, maar men zou ook van een prequel kunnen spreken. Aan het slot van de oorspronkelijke film uit 1968 ontdekten we dat de mensheid voor haar eigen ondergang had gezorgd, en dat de apen de zaak hadden overgenomen. In deze fim leren we hoe het zover heeft kunnen komen. Het blijkt allemaal de schuld van mislukte medische experimenten. In een laboratorium wordt gewerkt aan een middel tegen Alzheimer. Het wordt getest op mensapen, en blijkt prima te werken (de intelligentie van de chimpansees gaat met sprongen vooruit), maar er zijn vervelende bijwerkingen. Na een ongeluk besluit de leiding alle proefdieren te doden en de experimenten te stoppen. Een pasgeboren chimp, Caesar, wordt echter in leven gelaten en toevertrouwd aan de zorgen van Dr. Will Rodman, een van de medewerkers van het instituut. Rodman test het middel ook op zijn eigen vader, die aan Alzheimer lijdt, met dezelfde resultaten: het werkt prima, maar er zijn bijwerkingen. In het geheim begint hij te werken aan een verbeterde versie … Intussen groeit Caesar op tot een chimp met een verbluffende intelligentie. Als hij de vader van Will bij een ruzie te hulp snelt, wordt hij ingerekend en overgebracht naar een opvangcentrum voor mensapen. Daar maakt Caesar kennis met zijn soortgenoten, en begint het tot hem door te dringen hoe wreed zij door de mensen worden behandeld. Uiteindelijk zullen de apen onder zijn leiding in opstand komen tegen hun meesters. In de films uit de jaren zestig en zeventig zat je te kijken naar verklede mensen die de aap uithingen. Voor deze films worden wel acteurs vermeld bij de mensapen, maar dankzij het zogenaamde mocap-systeem (motion capture), waarbij bewegingen van levende wezens naar animaties worden overgebracht, ziet alles er verbluffend echt uit. De film houdt een zekere ‘digitale look’, maar het went snel. Wat Rise of the Planet of the Apes echter vooral aantrekkelijk maakt, is het pakkende verhaal. Het is meer fantasy dan science-fiction (en het lijkt soms een beetje op De Apenkermis van Suske & Wiske), maar je gaat werkelijk meeleven (en meevoelen) met die slimme Caesar. De acteurs die voor mensen splen, komen er heel wat bekaaider af: bijna alle personages zijn stereotiepen. Ook vliegt het slot, met de veldslag tussen aap en mens, wat uit de bocht, maar voor het overige is dit een aanrader.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
   |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
