Films over Vietnam veteranen die op een gegeven moment doordraaien; je kunt het zo'n beetje wel een subgenre noemen. Ook The Exterminator met Robert Ginty als de titelfiguur hakt, op botte wijze, met dit bijltje.

De film begint lekker, in Vietnam. Met alle oorlogsgruwelen vandien maakt de openingsscène duidelijk met wat voor exploitatieve productie we te maken hebben. Met name de onthoofding van een arme GI blijft bij. De effecten zijn hierbij zeer overtuigend. Het mocht wat kosten, de opening. Maar liefst $400.000, een vijfde van het totaal budget, ging op in oorlogsrook. De decapitatie in kwestie kostte overigens $25.000.

Wanneer de hoofdpersoon terug is in New York, gaat ´ie niet veel later weer op oorlogspad. Zijn maat uit het leger is namelijk verlamd gemaakt door een straatbende. Dit betekent namelijk maar een ding: Wraak!

Niet alleen neemt de Exterminator, zoals hij zichzelf is gaan noemen, bloedige wraak voor zijn vriend. Het smaakt namelijk naar meer en het stikt van allerhande gespuis in de Big Apple dat dient te worden uitgeroeid. Een detective is de 'verdelger' echter op het spoor...

Wat het hem doet voor deze film zijn de geweldssènes. Ze zijn stuk voor stuk venijnig en krachtig te noemen. Ook de groezelige sfeer is een grote plus. Origineel is het natuurlijk allemaal niet; een beetje Taxi Driver hier en een beetje Death Wish daar, maar erg is dat niet voor een b film als deze.

Het grootste probleem dat ik heb met de film is dat tempo met enige regelmaat eruit ligt. Bovendien is de opmaat naar de gewelddadige fragmenten telkens nageneog identiek. Voorts komt de CIA in een subplotje nog om de hoek kijken, maar dit is te slecht uitgewerkt en wekt eigenlijk enkel vragen op. Ik merk hierbij op dat de minpunten vooral in het oog sprongen door een nieuwe kijksessie. Al met al verdient de film zeker een voldoende. The Exterminator is aardig voer voor de exploitation liefhebber.