Sergio Martino´s Mannaja is een van de laatste grote spaghetti westerns en geen verkeerde. De prent ademt een duistere sfeer uit; een bijl zwaaiende premiejager als hoofdpersoon, stemmige muziek en rookmachines die op volle toeren draaien doen het werk. Voorts herbergt de film een aantal uitstekende scènes die kenmerkend zijn voor de Italiaanse kijk op het wilde westen. De opening, waarin Mannaja bloedige jacht maakt op een boef ter waarde van $5000, zet goed de toon. Ook de marteling van de hoofdpersoon die tot zijn hoofd wordt begraven en de zon in mag turen omdat zijn oogleden met stokjes zijn vastgemaakt, behoort tot de meest memorabele scènes uit de spaghetti western geschiedenis. De cross cutting tussen een ordinaire moordpartij en een varieté nummer verraadt Martino's brille.
 

 

Voor de plot hoef je het niet te doen. Deze is matig uitgewerkt, met enkel karakters die 'flat' zijn. De cultacteurs die eraan gehangen zijn, met Maurizio Merli en John Steiner voorop, verdoezelen dit gegeven gelukkig enigszins. De film verveelt bovendien nergens en heeft voldoende actie in huis. De film is het coolst wanneer Mannaja zijn ding doet met de bijl. Wanneer hij blind geworden is en in een grot in een hinderlaag dreigt te lopen, weet hij de rollen om te draaien. Erg tof gedaan.

De wijze waarop Mannaja muzikaal omlijst is, is aardig discussievoer. De songs  Wolf en Snake komen regelmatig voorbij. Deze nummers van Dandylion bezitten een hoeveelheid pathos dermate excessief dat het doel zo nu en dan voorbij wordt geschoten. Tekstueel is het in elk geval tenenkrommend, met name wanneer er, al bariton zingend, wordt aangekondigd dat er iets vreselijks staat te gebeuren. Kitscherig is in dit kader wellicht de beste typering, maar onsympathiek vind ik het niet.

Een kwaliteitsfilm is Mannaja mijns inziens niet, eerder gewoon een solide b film met een geslaagde, melancholieke sfeeroverbrenging en een aantal ijzersterke momenten. Puik werk voor een van de laatste stuiptrekkingen van het spaghetti western genre!