Een groep randdebielen mag je de vier vrienden die centraal staan in deze film toch wel noemen. Eentje is namelijk erg ´fancy´ omdat ´ie een blauwe maandag een highschool attendeerde. Dat moge genoeg zeggen, me dunkt.

Het kwartet kloot wat aan door benzinestations en zo te overvallen en er met een paar tientjes buit vandoor te gaan. Maar dan worden er twee van hen gepakt door de wouten en moeten ze een barbaars werkkamp in. De overgebleven twee betonen zich ware kameraden en maken er een massale schietpartij van in een geslaagde bevrijdingspoging.

Al rovend en door het zand crossend vluchten de vier naar Mexico, om aldaar in een hoerenkast rond te hangen. Maar de Mexicanen moeten hen niet zo en laten zich graag gebruiken door de Amerikaanse rangers om de vier uit hun hol te roken...

Het is al weer de vierde keer dat ik deze film zag. De enige reden dat ik hem wel vaker bekijk is eigenlijk de vreemde slechtheid. Combineer dit met alcohol en Pushing Up Daisies is verrrassend goed te doen; voor iemand getraind in het bekijken van b-films dan toch.

De film begint jolig, om te veranderen in grimmig. Met bizarre montagekeuzes en merkwaardige geluidseffecten wordt het gewelddadige segment in het kamp voor gedetineerden behandeld.  

Hierop wordt het een soort buddy movie met vier in plaats van twee man, met wat opzettelijk lachwekkende homo erotiek vandien. De heren verkleden zich ook nog als nonnen om in die hoedanigheid een bank te beroven. Hilarisch slecht.

Op een gegeven moment rijden de vier als enorme prutsers op motoren door de woestijn. Hierbij hebben ze nauwelijks vaart en vallen met regelmaat met hun bakkes in het rulle zand. Maar zoals er een opmerkt: "De motoren zijn deel van ons plan, net als paarden in het oude westen". Een verontrustend slechte neo-western kun je dit merkwaardige verhikel inderdaad gerust noemen.

Het gedeelte in het Mexicaanse bordeel is bij vlagen bijna surrealistisch te noemen. Het leidt tot een volledig over de top climax waarbij de antihelden in een 'blaze of glory' deze wanstaltige parodie op filmmaken verlaten. Eind slecht, al slecht. Gewoon kijken, mocht je hem ooit tegenkomen. Al is het maar voor de gein.