De plot van deze sterke Italowestern is er een rond goud en wraak. Revolverheld Cat Stevens -nee, niet de zanger met dezelfde naam- liet zich ringeloren door bandiet Bill San Antonio. Cat gaat een partnerschap aan met Hutch, die werkt voor de aanhangige verzekeringsmaatschappij. Maar de geslepen Bill San Antonio is niet voor een oor te vangen...

Terence Hill en Bud Spencer voor het eerst als team en dat werkt. Er is al iets van chemie merkbaar tussen de twee acteurs. Verwacht echter niet teveel grollen als je God Forgives... I Don´t ! opzet. Het is vooraleer een western die grossiert in badassery dan iets anders. En juist dat maakt de prent tot mijn favoriete Hill/Spencer collaboratie, al ben ik evenmin vies van de (on)gein waarmee de heren later furore zouden maken. Van het duo onderscheidt vooral Hill zich door eens niet met die irritante grijns op zijn smoel te verschijnen. Lachen doet hij volgens mij helemaal niet in deze film, behoudens een enkel flauw glimlachje om een pijnlijke situatie.

Maar Hill en Spencer terzijde, dit is vooral de film van Frank Wolff die op geweldige wijze gestalte geeft aan de gewiekste boef Bill San Antonio. Het is een aparte snuiter met zijn rode krullen onder dat hoedje van hem dat net te klein is. Tezamen met zijn sluwheid en sadisme is hij op en top spaghetti western.

De film opent geweldig en sluit dito af. Onderwijl wordt de spaghetti western fan getrakteerd op de coole personages en gestyleerde geweldsscènes waarom het genre vermaard is. Het middenstuk is van ietwat minder allooi, maar kijkt ook goed weg. Carlo Rustichelli's muziek is naar mijn smaak niet altijd even passend, maar de bombastischere stukken vielen bij mij goed.

Regisseur Giuseppe Collizzi laat zien wat in zijn mars te hebben en zou nog twee (mindere) vervolgen maken op deze film, te weten Ace High en Boot Hill. Het leverde een tamelijk eclectische trilogie op, waarvan met name Boot Hill als een vreemde eend in de bijt valt te typeren.