Walter Hill wordt door velen gezien als de beste leerling van Sam Peckinpah. Net als Bloody Sam, heeft hij een voorkeur voor macho gedrag en bloederig geweld. Vrouwen zijn in zijn films bijzaak, het gaat om de ferme jongens, stoere knappen. The Driver is een van zijn vroegste films. Zijn voornaamste voorbeeld is hierin niet Peckinpah (hoewel die ook nog een duit in het zakje doet), maar de Franse grootmeester Jean-Pierre Melville. The Driver ontleent zelfs zoveel aan Melville's klassieke misdaadfilm Le Samouraï dat men zou kunnen spreken van een verhulde remake.
Net als bij Le Samouraï, draait de plot rond drie personen die geen naam krijgen. Ryan O'Neal speelt een chauffeur, die met gestolen auto's criminelen helpt ontsnappen nadat ze een kraak heb gezet. Hij wordt op de hielen gezeten door een politieman (Bruce Dern) die volkomen is geobsedeerd door het idee hem achter de tralies te krijgen. Bij een overval op een casino, wordt de chauffeur gezien door een jonge vrouw, die vervolgens door de politieman wordt gevraagd om hem bij een line-up te identificeren. Ze weigert omdat ze gefascineerd is geraakt door de mysterieuze jongeman, die weinig zegt, en heel hard rijdt. De politieman probeert nu de chauffeur in de val te lokken door zelf een kraak te organiseren ...
The Driver is niet zo fascinerend als Le Samouraï, maar toch een goede film. Het drietal acteurs is zeer goed gekozen: O'Neal lijkt niet op Delon, maar dat is eerder een voordeel, Dern is (zoals altijd) lekker grimmig als de wat verlopen cop en Isabella Adjani is als het ware the French connection: haar sappige accent is charmant (en dat is zij zelf natuurlijk ook). Pas aan het slot (als de invloed van Peckinpah de overhand neemt) is er enig geweld, maar de kijker hoeft zich geen seconde te vervelen: het script zit vol subtiele wendingen en de achtervolgingsscènes zijn hypnotiserend (je moet ze alleen niet op geloofwaardigheid gaan onderzoeken). Eén scène, waarin O'Neal een demonstratie geeft in een parkeergarage, is adembenemend.
